De eerste week
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
25 Januari 2019 | Curaçao, Willemstad
We zijn inmiddels een aantal dagen op het eiland en langzaam aan beginnen we door te krijgen hoe het een beetje werkt hier. Gisteren hebben we een heerlijke relax dag gehad en een beetje de toerist uitgehangen bij Chill, een strandje vlakbij Mambo beach. Heerlijk aan de cocktails gezeten. De kids vonden het ook fijn, even niks moeten en (bijna) alles mogen. Het zoute water vinden ze maar niks, haha.
Inmiddels hebben we een keer boodschappen gedaan, dat klinkt suf... maar als je Nederland gewend bent, is dit toch echt een wereld van verschil. Mensen hebben geduld, zijn vriendelijk en voordat je weer buiten staat, ben je door drie medewerkers geholpen. Eerst bij de kassa, vervolgens worden je boodschappen ingepakt (en hoor je een fooi te geven, maar dat wisten we niet, dus bij deze: sorry meneer!) door een medewerker. En tot slot wordt bij de uitgang je bon gecontroleerd, samen met je boodschappen.
Het verkeer is hier, zeg maar... creatief! Je moet goed opletten als nieuweling en … geduld hebben. Ik durfde eerst ook niet achter het stuur, toch heb ik dat gedaan. Wil ik me hier thuis gaan voelen, dan hoort dat er ook bij. En ik moet ook wel, vanaf volgende week sta ik er overdag alleen voor. Ook getankt, en dat is net als boodschappen doen, een happening op zich. Je parkeert je auto bij de benzinepomp die je moet hebben en vervolgens loop je naar een gebouwtje aan de andere kant van het terreintje. Na een poosje wachten vertel je aan welke pomp je wilt tanken en voor hoeveel. Vervolgens geef je dan het geld en loop je terug naar de pomp. Het tanken kan beginnen. Als je klaar bent, loop je terug naar dat ene gebouwtje en krijg je het te veel betaalde geld terug. Je begrijpt, ik was niet de enige die dit moest doen... dus tanken duurt hier al met al een half uur. Maar hè, poko poko… we hebben de tijd! Ik moet zeggen, het voelde even heerlijk. Niks snel, niks moeten...
Vanochtend ben ik met mijn stoere militair (hihi) naar de basis geweest. De kazerne. Voor het inrouleren. Dit houdt in dat je langs vele gebouwen moet om je aan te melden. Denk hierbij aan de huisarts, tandarts, bibliotheek of sportvereniging... Overal word je in het systeem gezet, zodat ze weten dat je er bent.
Vandaag zijn ook de kids voor het eerst naar school geweest. De scholen starten hier vroeg, zo rond half 8. En zijn rond 13 uur weer uit. Er waren zeker zenuwen en spanningen aanwezig. Hoe zou de klas zijn? Is de juf lief? Hoe moet ik alles doen? En daar gingen ze... vrolijk huppelend de klas in. De juffen waren lief, de klas gemoedelijk en ze wisten precies wat ze moesten doen. Vanmiddag bij het ophalen vroegen we hoe het was, in één antwoord kregen we terug: LEUK!!! Dit voelt voor mij, voor ons, even heel goed. En terwijl ik dit schrijf, springen de tranen me in de ogen... wauw. Wat een avontuur! En stoer dat we dit doen. Ook al zou het hier stoppen, dan hadden ze nu al veel geleerd. Gewoon het 'zijn' in een ander land, een andere cultuur.
Het skypen of whatsapp bellen hebben we ook helemaal uitgevonden, de kids hebben met vriendjes en vriendinnetjes gesproken. Geweldig! Zo ver weg, maar toch zo dichtbij. Zelfs mijn mem weet nu hoe ze moet skypen en bellen met video.
Het komende weekend hebben we wat afspraken staan bij mensen / gezinnen die we hier hebben ontmoet. Om kennis te maken en zo je sociale netwerk op te bouwen. Gezellig. Zelfs naar Friezen, tja... die kom je overal tegen. Kunnen we weer even in onze 'memmetaal' over ons 'heitelân' praten.
Bon wìkent
Inmiddels hebben we een keer boodschappen gedaan, dat klinkt suf... maar als je Nederland gewend bent, is dit toch echt een wereld van verschil. Mensen hebben geduld, zijn vriendelijk en voordat je weer buiten staat, ben je door drie medewerkers geholpen. Eerst bij de kassa, vervolgens worden je boodschappen ingepakt (en hoor je een fooi te geven, maar dat wisten we niet, dus bij deze: sorry meneer!) door een medewerker. En tot slot wordt bij de uitgang je bon gecontroleerd, samen met je boodschappen.
Het verkeer is hier, zeg maar... creatief! Je moet goed opletten als nieuweling en … geduld hebben. Ik durfde eerst ook niet achter het stuur, toch heb ik dat gedaan. Wil ik me hier thuis gaan voelen, dan hoort dat er ook bij. En ik moet ook wel, vanaf volgende week sta ik er overdag alleen voor. Ook getankt, en dat is net als boodschappen doen, een happening op zich. Je parkeert je auto bij de benzinepomp die je moet hebben en vervolgens loop je naar een gebouwtje aan de andere kant van het terreintje. Na een poosje wachten vertel je aan welke pomp je wilt tanken en voor hoeveel. Vervolgens geef je dan het geld en loop je terug naar de pomp. Het tanken kan beginnen. Als je klaar bent, loop je terug naar dat ene gebouwtje en krijg je het te veel betaalde geld terug. Je begrijpt, ik was niet de enige die dit moest doen... dus tanken duurt hier al met al een half uur. Maar hè, poko poko… we hebben de tijd! Ik moet zeggen, het voelde even heerlijk. Niks snel, niks moeten...
Vanochtend ben ik met mijn stoere militair (hihi) naar de basis geweest. De kazerne. Voor het inrouleren. Dit houdt in dat je langs vele gebouwen moet om je aan te melden. Denk hierbij aan de huisarts, tandarts, bibliotheek of sportvereniging... Overal word je in het systeem gezet, zodat ze weten dat je er bent.
Vandaag zijn ook de kids voor het eerst naar school geweest. De scholen starten hier vroeg, zo rond half 8. En zijn rond 13 uur weer uit. Er waren zeker zenuwen en spanningen aanwezig. Hoe zou de klas zijn? Is de juf lief? Hoe moet ik alles doen? En daar gingen ze... vrolijk huppelend de klas in. De juffen waren lief, de klas gemoedelijk en ze wisten precies wat ze moesten doen. Vanmiddag bij het ophalen vroegen we hoe het was, in één antwoord kregen we terug: LEUK!!! Dit voelt voor mij, voor ons, even heel goed. En terwijl ik dit schrijf, springen de tranen me in de ogen... wauw. Wat een avontuur! En stoer dat we dit doen. Ook al zou het hier stoppen, dan hadden ze nu al veel geleerd. Gewoon het 'zijn' in een ander land, een andere cultuur.
Het skypen of whatsapp bellen hebben we ook helemaal uitgevonden, de kids hebben met vriendjes en vriendinnetjes gesproken. Geweldig! Zo ver weg, maar toch zo dichtbij. Zelfs mijn mem weet nu hoe ze moet skypen en bellen met video.
Het komende weekend hebben we wat afspraken staan bij mensen / gezinnen die we hier hebben ontmoet. Om kennis te maken en zo je sociale netwerk op te bouwen. Gezellig. Zelfs naar Friezen, tja... die kom je overal tegen. Kunnen we weer even in onze 'memmetaal' over ons 'heitelân' praten.
Bon wìkent
-
25 Januari 2019 - 19:59
Mem:
Zo ook ik ben ingelogd en kan de verhalen volgen. Wat leuk om te lezen ,zo zijn jullie toch ook heel dicht bij. We zijn net thuis uit Leeuwarden en gaan nu naar bed. Lieve schatten dikke tut. -
26 Januari 2019 - 04:42
Jel:
Wat weer leuk om te lezen tryn -
26 Januari 2019 - 04:43
Jel:
Ik had er nog bij gezet;
Toppers! Jimme Kinne mar trots weze! -
26 Januari 2019 - 13:21
Sjoukje Kramer:
Prachtig wat een mooi verhaal. En wat hebben jullie al veel ondernomen. Geweldig om te lezen.
En die Feikje: knap hjer.
Hartstikke mooi dat de kinderen zo genieten en het leuk vinden. Is voor jullie ook prachtig.
Ik zou zeggen: ga zo door.
Groeten Sjoukje
-
26 Januari 2019 - 17:39
Grietjerienstra :
Hallo, wat een week vol van inspiratie, leuk om te lezen..
Hier geen winter meer helaas! ...
Goed weekend toegewenst, Groetjes. -
27 Januari 2019 - 07:47
Tryntsje:
Ben zo blij voor jullie!
Gaat helemaal goed komen!!
Tút van ons xx -
27 Januari 2019 - 16:30
Froukje Stegenga:
Mooi verhaal trijtsje
-
28 Januari 2019 - 06:52
Amarins Dijkstra:
Bijzonder om jullie zo te volgen! Wat hebben jullie al veel ondernomen, wat verschillende gevoelens naar boven heeft gebracht wat meer dan logisch is. Nu de eerste echte werkweek voor Henk en de kids mogen nu echt naar school.
Hopenlijk krijg je nu wat rust Tryntsje van alle regel dingen en nieuwe indrukken. Veel werkplezier Henk en Bente en Carst veel plezier op school! liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
