Leven in twee werelden, leuk!?
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
16 Maart 2019 | Curaçao, Willemstad
Waar zouden we zijn zonder de techniek van vandaag de dag? Onze familie en vrienden in Nederland moeten ons lijfelijk missen, en wij hen. Maar toch kunnen we dagelijks contact hebben. Door te skypen, appen, video bellen, spraakberichten... wat is dat toch fijn!
Maar is dat echt altijd zo fijn? Ik merk dat ik het heerlijk vind om met mijn vriendinnen en familie te appen en zo op de hoogte te blijven van alles wat er zich afspeelt in hun leven. Waar ze zich mee bezig houden, welke ergernissen vriendin X heeft over haar kids en wat vriendin X1 beleeft met haar familie. Soms lig ik ineens in een deuk, om de appjes die ik krijg. Henk kijkt me dan aan en mijn standaard antwoord is dan: ja, dat zijn de vriendinnen. Of hij zegt zelf al: vriendinnen zeker?! Daar geniet ik echt van.
Maar wat ik lastiger vind, zijn de videobelletjes. Elkaar zien en tegelijk spreken is superleuk! Je bent mijlenver van elkaar verwijderd, maar toch zo ontzettend dicht bij elkaar. Zo was ik erbij tijdens de babyshower van mijn zusje, ik zag hoe ze haar huiskamer binnenkwam en verrast rondkeek toen ze al haar vriendinnen en zusjes zag zitten. Prachtig toch? Ik geniet ervan en tegelijk vind ik het moeilijk. Omdat ik me dan extra hard besef dat ik er toch gewoon echt NIET bij ben. En dan moet de geboorte van mijn neefje nog komen... Hoe leuk het ook is om al die dingen mee te beleven, ik ben vaak daarna even van slag. Dan zit je ineens toch wel echt mijlenver weg...
Ook elke keer wanneer ik met familie en vriendinnen bel, moet ik tijdens het gesprek een paar keer slikken (en dat is aan de andere kant van de lijn vaak net zo, gelukkig) of een paar tranen wegvegen. Het raakt me toch elke keer. Soms vind ik het fijner, of makkelijker, om gewoon geen contact te hebben. Dan denk ik minder aan het 'gemis-gevoel'. Dan leef ik in één wereld en niet in twee werelden. In twee werelden leven en meedenken is behoorlijk intensief. En tegelijk natuurlijk ook leuk.
Wat opvallend is, is hoe verschillend wij hier als gezin mee omgaan. Henk en Carst hebben totaal geen last van moeilijke momenten tijdens het bellen. Zij genieten gewoon wanneer ze beelden of belletjes uit Nederland krijgen. Benthe en ik hebben er meer moeite mee. En dat mag ook, maar we maken het onszelf soms net even iets moeilijker.
Henk kan Nederland ook makkelijker loslaten, hij lééft hier, op Curaçao. Ik ben ook nog bezig met alle sociale contacten te onderhouden in Nederland, mee te leven met de levens van iedereen daar. Soms zo erg dat ik moe van mezelf word. Hmmm… terwijl ik dit schrijf, denk ik: misschien is dit een leermomentje voor mezelf....?
Vorige week hebben onze kinderen beide met hun klas van De Bolster geskypet. Zo leuk!!! Ook om te zien hoe verrast de kinderen in de klas keken naar Carst en Benthe. Je zag ze denken: dit is (te) gek! Allemaal vragen en natuurlijk even gek doen. Geweldig! Ook een leuk leermoment voor de juffen: hoe werkt skype, haha. Na het skypen ging Carst heerlijk spelen en Benthe? Die sloot zich even op, op haar kamer. Ik kon me indenken hoe ze zich voelde en heb haar even gelaten. Later ging het dan ook weer prima!
Gelukkig hebben we genoeg te doen om onze zinnen te verzetten als we Nederland even missen. De dagen vliegen voorbij en soms denk ik: is het alweer vrijdag?! Vrijdag is wel een favoriete dag van ons, het weekend begint en we luiden dat vaak in bij Chill (bij Mambo beach), bij de happy hour. Er zijn allemaal vriendjes voor de kinderen en wij kunnen heerlijk met blote voetjes in het zand een drankje doen met nieuwe vrienden. Dan is het niet alleen leven in twee werelden, dan besef ik: ik beleef het beste van de twee werelden waarin ik leef!
Maar is dat echt altijd zo fijn? Ik merk dat ik het heerlijk vind om met mijn vriendinnen en familie te appen en zo op de hoogte te blijven van alles wat er zich afspeelt in hun leven. Waar ze zich mee bezig houden, welke ergernissen vriendin X heeft over haar kids en wat vriendin X1 beleeft met haar familie. Soms lig ik ineens in een deuk, om de appjes die ik krijg. Henk kijkt me dan aan en mijn standaard antwoord is dan: ja, dat zijn de vriendinnen. Of hij zegt zelf al: vriendinnen zeker?! Daar geniet ik echt van.
Maar wat ik lastiger vind, zijn de videobelletjes. Elkaar zien en tegelijk spreken is superleuk! Je bent mijlenver van elkaar verwijderd, maar toch zo ontzettend dicht bij elkaar. Zo was ik erbij tijdens de babyshower van mijn zusje, ik zag hoe ze haar huiskamer binnenkwam en verrast rondkeek toen ze al haar vriendinnen en zusjes zag zitten. Prachtig toch? Ik geniet ervan en tegelijk vind ik het moeilijk. Omdat ik me dan extra hard besef dat ik er toch gewoon echt NIET bij ben. En dan moet de geboorte van mijn neefje nog komen... Hoe leuk het ook is om al die dingen mee te beleven, ik ben vaak daarna even van slag. Dan zit je ineens toch wel echt mijlenver weg...
Ook elke keer wanneer ik met familie en vriendinnen bel, moet ik tijdens het gesprek een paar keer slikken (en dat is aan de andere kant van de lijn vaak net zo, gelukkig) of een paar tranen wegvegen. Het raakt me toch elke keer. Soms vind ik het fijner, of makkelijker, om gewoon geen contact te hebben. Dan denk ik minder aan het 'gemis-gevoel'. Dan leef ik in één wereld en niet in twee werelden. In twee werelden leven en meedenken is behoorlijk intensief. En tegelijk natuurlijk ook leuk.
Wat opvallend is, is hoe verschillend wij hier als gezin mee omgaan. Henk en Carst hebben totaal geen last van moeilijke momenten tijdens het bellen. Zij genieten gewoon wanneer ze beelden of belletjes uit Nederland krijgen. Benthe en ik hebben er meer moeite mee. En dat mag ook, maar we maken het onszelf soms net even iets moeilijker.
Henk kan Nederland ook makkelijker loslaten, hij lééft hier, op Curaçao. Ik ben ook nog bezig met alle sociale contacten te onderhouden in Nederland, mee te leven met de levens van iedereen daar. Soms zo erg dat ik moe van mezelf word. Hmmm… terwijl ik dit schrijf, denk ik: misschien is dit een leermomentje voor mezelf....?
Vorige week hebben onze kinderen beide met hun klas van De Bolster geskypet. Zo leuk!!! Ook om te zien hoe verrast de kinderen in de klas keken naar Carst en Benthe. Je zag ze denken: dit is (te) gek! Allemaal vragen en natuurlijk even gek doen. Geweldig! Ook een leuk leermoment voor de juffen: hoe werkt skype, haha. Na het skypen ging Carst heerlijk spelen en Benthe? Die sloot zich even op, op haar kamer. Ik kon me indenken hoe ze zich voelde en heb haar even gelaten. Later ging het dan ook weer prima!
Gelukkig hebben we genoeg te doen om onze zinnen te verzetten als we Nederland even missen. De dagen vliegen voorbij en soms denk ik: is het alweer vrijdag?! Vrijdag is wel een favoriete dag van ons, het weekend begint en we luiden dat vaak in bij Chill (bij Mambo beach), bij de happy hour. Er zijn allemaal vriendjes voor de kinderen en wij kunnen heerlijk met blote voetjes in het zand een drankje doen met nieuwe vrienden. Dan is het niet alleen leven in twee werelden, dan besef ik: ik beleef het beste van de twee werelden waarin ik leef!
-
16 Maart 2019 - 23:07
Ellen:
Hoi Tryntsje en familie,
Dit is wel heel toevallig; ik dacht vandaag nog aan jullie en keek of jullie al een nieuw verhaal geschreven hadden...nog niet...en zie nu -
17 Maart 2019 - 04:16
Amarins:
Mooi geschreven Tryntsje, heel begrijpelijk! -
17 Maart 2019 - 06:14
Mem:
Hoi allemaal, zo voelt het echt Trijntje zoals jij het schrijft. Mooi verslag, en wat super leuk dat ze even met hun vriendjes en vriendinnen hebben kunnen skypen. Gr mem -
17 Maart 2019 - 07:54
Suzy:
Dikke tut -
17 Maart 2019 - 09:51
Maartje :
Hoi Tryntsje,
ik vond het weer een leuk verslag en ook boeiend wat je beschrijft. Dat je ver weg van je naasten bent maar door alle huidige communicatiemiddelen van nu toch dicht bij elkaar bent. Dat dit mooi is maar ook verwarrend. Wist je dat een filosofe daar zelfs een boek over geschreven heeft? Dat is Marli Huijer en dat boek heeft: achterblijven. Een nieuwe filosofie over een grenzeloze wereld. Ik vond het ook heel eerlijk dat je durft te benoemen dat jouw mannen de kunst verstaan ook daar te zijn waar ze zijn en dat wij vrouwen daar nog wel wat van leren kunnen. Hartelijke groeten uit een stormachtig Gaasterland. Maartje -
17 Maart 2019 - 13:18
Annette:
Gewoan een virtuele tût foar dy... -
19 Maart 2019 - 13:40
Esther:
Lijkt me ook lastig en inderdaad een dubbel gevoel, meeleven in twee werelden heeft mooie en moeilijke kanten. En dat het voor Henk makkelijker is, is misschien ook het verschil tussen mannen en vrouwen? En elk mens is natuurlijk gewoon anders. Blijf genieten van de mooie dingen in Curacao, dat doen jullie ook aan de mooie foto's te zien. Veel liefs! -
01 April 2019 - 15:16
Roelie Minderhoud:
Hallo Tryntsje, Henk en kids,
Wat leuk om jullie leven zo een beetje te kunnen volgen. Wat schrijf je leuk Tryntsje over jullie belevenissen en je eigen gevoelens. Ik kan me het dubbele gevoel zo helemaal voorstellen. Aan de ene kant het avontuur, aan de andere kant belangrijke gebeurtenissen in Nederland moeten missen. En wat is het dan fijn om de stemmen van lieve mensen thuis even te kunnen horen en de gezichten even te kunnen zien. Maar geniet....... dit doe je maar één keer meid! Zo fijn, om dit met je gezin te kunnen doen. Het leven hier is hectisch! Als ik jou moet geloven daar ook, maar ik weet dat het toch ander is! Fijn, dat Henk zo van zijn werk daar geniet. Geen heimwee hebben hoor, er komen vast wel lieve vrienden of familieleden langs. Wij missen je wel hoor!
Heel veel liefs, Roelie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
