Gesetteld

Bijna 10 maanden zijn we hier nu. Aan de andere kant van de wereld, in het Caribisch gebied: Curaçao. En nu breekt de tijd aan dat het ‘gewoon’ wordt. We zijn gesetteld. De kinderen vermaken zich prima op school, ze hebben beide een leuke juf! Ze hebben beide een fijn vriendengroepje en Nederland komt wat minder ter sprake. We LEVEN hier. Carst vermaakt zich prima op voetbal. Hij traint twee keer per week en op zaterdag is er vaak een wedstrijd. Er zijn wat vriendjes bij hem in het team gekomen en dat is toch wel erg leuk! Toch kun je het trainen en de competitie niet vergelijken met Nederland. Het is hier lang niet zo goed geregeld. Maar hé… we moeten het er mee doen! Hij zit ook op judo, samen met Benthe. Benthe doet naast het judoën nog aan gymmix. Een mix van gymnastiek en turnen. Dat vindt ze geweldig! En soms ook erg warm, er is geen airco. Het is een oude loods met grote tralieramen (raam zonder glas). Helaas hebben ze hier op het eiland geen korfbal, wat ze in Nederland wel deed. Soms kan ik me erg druk maken over het feit dat het trainingsniveau van voetbal niet zo hoog is als in Nederland. Dan denk ik al snel… straks kan Carst in Nederland helemaal niet meekomen. Of over Benthe haar korfbal… straks kan ze het niet meer. Ik blijf daarmee toch een beetje in twee werelden leven. Nederland en Curaçao. Henk en ik bespreken dit wel eens, maar we denken maar zo… zolang de kids plezier beleven, is het goed.
De afgelopen maanden hebben we genoeg mensen leren kennen. Soms gaat het contact vanzelf en is het alsof je diegene al jaren kent. Dat is zó fijn om te ervaren! Na bijna 10 maanden komt dan een beetje de verdieping in een beginnende vriendschap. Je leert elkaar steeds beter kennen, het nieuwe is eraf en soms merk je dat iemand toch minder goed bij je past dan je aanvankelijk dacht. Of de vriendschap verdiept en versterkt zich. Beide heb ik ervaren. Ik besef wel dat we het echt met zijn vieren hier moeten doen. Iedereen, en dan bedoel ik hoofdzakelijk alle collega’s van Henk en hun gezin, zit hier voor een aantal jaren. Je bouwt hier wel wat op, maar als je terug gaat naar Nederland, zul je elkaar in de meeste gevallen niet meer zien of sowieso veel minder contact hebben. Ik vond dat eerst moeilijk en deed soms zo mijn best om ergens bij te horen. Wat is dat toch, dat mensen altijd bij ‘een groep’ willen horen? Nu leer ik beseffen dat al dit contact heel fijn is, je hebt elkaar zeker nodig, maar dat je aan het eind van het liedje toch als gezin samen het moet doen. Het is net een soort Utopia. Je wordt met zijn allen ergens neergezet, je bouwt je eigen buurtje en leventje en na een poosje stap je er weer uit. Elk jaar vertrekken er weer zo’n 15 gezinnen naar Nederland en komen er ook weer gezinnen hier naartoe. Het stroomt altijd door. Dat is leuk, want er zit altijd weer wat leuks tussen, maar de keerzijde is dat je ook afscheid moet nemen van mensen die echt je vrienden zijn geworden. Komende zomer gaat mijn beste vriendin van het eiland terug naar Nederland. Onze gezinnen kunnen het goed met elkaar vinden en we voelen ons goed bij elkaar (beide Fries he, dan krijg je dat haha). Gelukkig wonen we in Nederland niet ver bij elkaar vandaan en bij beide is de intentie de vriendschap te behouden.

Inmiddels ben ik ook aan het werk! Er kwam een spoedvacature voor de basisschool waar Benthe en Carst op zitten, Klein College. Een privé school met hoofdzakelijk Nederlandse (defensie) kinderen. Nu vervang ik een college die met zwangerschapsverlof is. Groep 5, 20 kinderen, wel de lusten en niet de lasten. Het bevalt me wel, als invaller aan de slag! Geen groepsverantwoordelijkheid, geen vergaderingen en gesprekken. Waar ik eerst erg aan moest wennen, zie ik nu als een luxe! Mijn werkdag begint vroeg, 6.30 uur en eindigt meestal rond 15 uur (leerlingen zijn er van 7.45 tot 13.15 uur). Het is wel anders werken dan in Nederland. Geen digibord, geen computers (alleen ik heb er één), weinig materialen en als iets op is, heb je pech. Een bestelling is namelijk weken onderweg, dat moet met een schip uit Nederland komen. Het schoolplein is klein, betegeld en veel minder uitdagend dan ik gewend ben. Ik ervaar hierdoor hoe luxe wij het in Nederland hebben. Hoeveel ruimte, hoeveel spullen. En… ik word hier heel flexibel van! De printer doet het vaker niet dan wel, dus ik kan een les nog zo goed hebben bedacht of voorbereid, soms moet ik ineens schakelen en wat anders bedenken om hetzelfde doel te bereiken. Stress kennen ze hier niet en ik heb hier nog nooit iemand overwerkt gezien. Het is voor mij goed om dit een paar maanden te mogen ervaren. Toch wil ik niet vastzitten aan het onderwijs. Ik ben aan het twijfelen wat ik wil: onderwijs, iets totaal anders, studie, gewoon even niks… ik weet het niet! Wat ik wel weet is dat wanneer ik voor vast ga werken op deze school, ik sowieso nooit andere ingevingen of ideeën krijg. Dus toen de vraag kwam of ik wilde blijven… heb ik dat aanbod afgewezen. Ik wil even niet vastzitten aan het verplicht werken, alle vergaderingen, rapporten, extra terugkomdagen, overleggen buiten je werkdagen om… ik wil het even niet. Wellicht blijf ik één dag in de week, zodat er nog genoeg nieuws op mijn pad kan komen. Doodeng vond ik het… nee zeggen tegen werk. Heb er ook wel even van wakker gelegen. Maar ik verkeer in de luxe positie dat dit nu zo kan. Daarbij hebben mijn kinderen mij hier ook meer nodig, letterlijk, ik heb geen netwerk aan oppas hier, ik moet overal met ze heen in auto en Henk moet soms naar het buitenland. Het is goed zo.

Afgelopen week hadden we 'de grote stroomstoring', we kregen verschillende berichten vanuit Nederland hierover. Het was inderdaad een behoorlijke storing. We hebben vanaf 10.15 uur tot 2.00 uur 's nachts zonder stroom gezeten. Overdag ging het nog wel, het was wel een belevenis eigenlijk. Het hele eiland is ontregeld. Bijna niks werkt meer. Grote verkeerschaos bij kruispunten door niet werkende verkeerslichten. Aangezien het verkeer hier al behoorlijk chaotisch is, kun je je voorstellen hoe dat zonder verkeerslichten moet zijn geweest. De ijskast hebben we zo weinig mogelijk open gehad en 's avonds de ramen maar open. Toch voelde dat niet heel fijn. Het was echt zó donker en inbraken zijn hier niet vreemd. Dus lekker slapen... nee dat zeker niet. Het was alsnog erg warm zonder airco en het gaf een beetje een onveilig gevoel. De dag erna maakte voor de kids veel goed... ze waren een dagje vrij van school. Dit was 's nachts besloten door de overheid. Gelukje bij een ongeluk.

Volgende week komt Carst zijn beste vriendje hier, we kijken hier zo naar uit!! Lekker spelen samen en herinneringen maken. En dan nog een maand later komen pake en beppe! Samen met mijn oom en tante. Als ik dit zo schrijf, krijg ik een warm gevoel van binnen en tranen in mijn ogen. Dat zij komen betekent zoveel voor me (voor ons) en helemaal voor Benthe en Carst. Eindelijk pake en beppe weer kunnen knuffelen! En samen met hen 2019 uitzitten en het nieuwe jaar inluiden! Inclusief nieuwjaarsduik mét Unox muts bij 32 graden. Tja, je kunt het slechter treffen!