En 't is zo stil in mij...

Ik heb nergens woorden voor, t is zo stil in mij… en de wereld draait maar door… zo stil in mij…

Deze songtekst kwam in me op, vlak voordat ik met dit blog zou beginnen. Of ik echt zin heb om een blog te schrijven, nee eigenlijk niet… mijn humeur is vandaag niet al te goed. Op dit moment van schrijven zou ik namelijk aan een welkomstborrel moeten zitten met mijn vriendinnen, die hier vandaag zouden aankomen op Curaçao. Helaas… de werkelijkheid is anders. Geen vriendinnen, geen uitstapjes, lege stranden, lege resorts, lege wegen, stille straten… Net als in de rest van de wereld. Curaçao is al ver weg, maar op dit moment vóel ik me ook echt ver weg van familie en vrienden en hoop ik maar dat er niks ernstigs met ze gebeurt. Dan kunnen we er niet eens heen. Verschilt niet veel met in Nederland, dat weet ik, want ook daar zijn de regels behoorlijk aangescherpt.

Omdat ik veel appjes krijg met vragen hoe het hier is, schrijf ik toch maar een blog, zodat ik een kijkje kan geven in ‘onze Corona wereld’. Onze kinderen zitten vanaf vandaag een week thuis. En krijgen dus net als in Nederland ‘thuisschool’. De school waar onze kinderen heen gaan (en ik ook werk), Klein College, heeft het goed geregeld. Een paar weken terug hadden we als team al overleg gehad met als onderwerp ‘wat als…’, met het idee dat het niet nodig zou zijn. Wel dus. Gelukkig waren we goed voorbereid en hoefden de kinderen maar één lesdag te missen, in verband met online alle lesstof gereed maken. Wij / de kinderen werken met ‘Google Classroom’ en ik ben enthousiast! Het is ontzettend leuk om op deze manier de kinderen les te geven. Oké, live en op een échte school is leuker, maar toch… dit is een goede tweede keus. De kinderen hun normale dag gaat gewoon door, met alle vakken en onderwerpen die ze anders ook zouden krijgen, alleen… nu via de digitale weg. Wat ik zelf zo leuk vind: de reacties van ouders. Dat ze het leuk vinden om te zien wat hun kinderen eigenlijk dóen en leren op school, hoeveel werk er in zit om kinderen te begeleiden en coachen. En soms ook reacties als: dat je nooit gék wordt van mijn kind! (haha, dat word ik ook, maar ja… hardop zeggen kan niet he). Toch nog iets te lachen in deze bizarre tijd…
Benthe en Carst doen het ook goed in de ‘thuisschool’, maar ze missen hun klasgenootjes wel. Ze beseffen nu ook even hoe fijn het is om naar school te kunnen gaan (en wij als ouders hoe fijn het is dat er scholen en sportclubs bestaan!) De ene dag gaat beter dan de andere, omdat ik nu ook alle dagen werk, is het soms even schipperen met tijd, ruimte en aandacht op de ochtend.

Benthe was afgelopen zaterdag jarig. Dat hebben we uiteraard niet gevierd met visite. Gelukkig wel met ons viertjes. En gisteren hebben alle kinderen uit de klas voor haar gezonden, via een live meeting. Ook wel bijzonder.

Henk werkt meestal één dag op de basis, de andere dag thuis. Op de kazerne is het ook rustig. Alle militairen die op oefening waren, komen terug en moeten soms thuisblijven, in quarantaine. De normale dingen lopen nog wel gewoon door. Ook Henk zijn functieverandering. Na 1 juli wordt hij werkvoorbereider voor Kleine Vaartuigen. Wat het precies inhoudt… oeh ik weet het niet, al die afkortingen en functieomschrijvingen bij Defensie… ik onthoud het allemaal niet. Mocht je Henk spreken: je mag het hem zelf vragen. Haha.
Tot zover het schoolgedeelte / werkgedeelte.

Curaçao is een eiland dat als grootste inkomstenbron ‘toerisme’ heeft. Je kunt je dan ook vast voorstellen wat een enorme klap dit is voor het land. Het eiland was of is al failliet, maar nu… ik vraag me echt af hoe het straks allemaal moet hier… Grote resorts en kleine hotelletjes zijn leeg, restaurants gesloten en stranden verlaten. Wij worden verzocht om niet de straat op te gaan, alleen wanneer nodig. Ik herken het eiland niet meer terug. Zó leeg en stil… Het enige voordeel is dat er geen files meer staan, maar meer voordelen kan ik ook echt niet bedenken. Wij wonen op een park (te vergelijken met een straat of kleine wijk in Nederland) en daar spelen de kinderen nog wel op straat. Maar toch merk je dat iedereen een beetje anders is, afstand houdt. Op de naastgelegen eilanden is een avondklok ingesteld, wellicht komt dat ook bij ons.
Op dit moment zijn er vier personen positief bevonden met Corona, waarvan één persoon overleden. De eerste drie personen waren toeristen uit Nederland. En de vierde persoon (gisteren positief bevonden) kwam uit Nederland en is een local. Waarom benoem ik dat? Locals leven hier met hele families bij elkaar in kleine huisjes… We hopen maar dat het virus zich hier niet verder uitbreidt. De medische voorzieningen zijn hier niet en ook niet het benodigd aantal medisch personeel. Defensie is wel bezig met voorzorgsmaatregelen, mocht het nodig zijn. Laten we het hopen van niet.
Ik geloof dat TUI vandaag zijn laatste vlucht van Curaçao naar Nederland vliegt en dat KLM na 28 maart nog maar twee keer per week die route vliegt. Cruiseschepen heb ik al dagen niet meer gezien.

Maar… weet je, we zijn allemaal nog gezond en in onze naaste familie en vriendenkring is ook iedereen gezond. Dat is een fijne gedachte. Al maken we ons zorgen over hoe de wereld hier uit komt en hoe het verder moet. En zijn onze gedachten bij mensen die een dierbare hebben verloren of leven in zorg en verdriet. Tja, wat moet je allemaal zeggen… iedereen weet en ziet wat het met ons allemaal doet. Meer woorden zijn niet nodig. Pas goed op elkaar en op jezelf. We hopen jullie snel weer te zien!

Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast...