Vier maanden...
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
13 Maart 2021 | Curaçao, Willemstad
Vandaag over precies vier maanden staan we weer met onze benen op Nederlandse grond. Vandaag over precies vier maanden worden we weer inwoners van Nederland, van Balk. Vandaag over precies vier maanden zit ons hele Curaçao avontuur er weer op…
Soms vliegt het me allemaal aan. Ik ben een beetje onrustig. Omdat er van alles staat te gebeuren. Zo voelt het. We leven nog hier op Curaçao, maar we staan ook al met één been in Nederland. We willen nog extra genieten van alle mooie dingen die dit eiland ons te bieden heeft, maar we willen ons ook alvast voorbereiden op Nederland en ons huis in Balk gezellig maken. Het voelt soms wat dubbel allemaal. Alsof het nu nog allemaal even MOET hier. En dat is natuurlijk niet zo.
Een mens zit nu eenmaal zo in elkaar dat we pas beseffen wat we hadden, als we het niet meer hebben, als het weg of voorbij is. Dus ik denk… dat ik over een half jaar pas kan zeggen hoe geweldig mooi deze jaren op Curaçao waren. Dit geldt vast en zeker ook voor Henk. Onze kinderen beseffen dit pas over een jaar of vijftien denk ik, want zij staan te popelen om terug te gaan naar vriendjes, vriendinnetjes en familie (eh…ik stiekem ook!!)
Ik heb een beetje een haat liefde verhouding met Curaçao ontwikkeld. Het is zo heerlijk om hier (tijdelijk) te wonen, er is weinig stress, het is altijd lekker weer, mensen zijn relaxt, er zijn niet honderdmiljoen regels voor elk dingetje, de azuurblauwe zee verveelt nooit, net zo min als dineren aan het strand, cocktail in de hand met op de achtergrond een ondergaande zon. Dat relaxte is ook wat me soms tegenstaat hier, er gebeurt ook nooit wat. Er komt weinig verbetering aan de slechte situatie op het eiland. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. En… wie dan leeft, wie dan zorgt. Dat irriteert me soms mateloos. Ik denk namelijk dat er van dit eiland veel meer is te maken en dat het er echt wel schoner en beter uit kan zien, alleen dan moeten mensen dat ook WILLEN en er zelf iets aan DOEN, dat zie je helaas weinig… dat vind ik zo jammer*. Dan mis ik wel eens een paar van die honderdmiljoen regeltjes. Het rare is, ik heb me er ook niet heel druk om gemaakt, over de toekomst van Curaçao. Dit omdat ik er ‘toch’ tijdelijk woon en dat is misschien ook niet de goede instelling.
*Er komt wel steeds meer beweging in, dat mensen begrijpen dat ze zelf een aandeel in de toekomst hebben.
De onrust bij mij komt ook voort uit het feit dat voor mij straks de grootste verandering zal zijn. Henk zijn werk gaat in Nederland gewoon door, met soms zelfs dezelfde collega’s als hier. Benthe en Carst gaan in Balk weer naar De Bolster, naar hun eigen klas terug. En ik… ik blijf de(els) manager van het gezin, maar ik mag weer werken. En dat is al een poosje geleden. Ik moet mijn eigen balans daar weer in vinden.
De emigratie naar Curaçao is het beste wat ik heb kunnen doen voor mezelf. Volgens mij is mijn burn-out hier pas echt opgelost. En heb ik de rust in mezelf terug gevonden. Curaçao heeft me sterker gemaakt. Zelfbewuster. Zelfverzekerder. Autonomer.
Ik heb ontzettend veel zin om straks weer aan het werk te gaan, om mijn eigen sociale kring weer op te bouwen, dat ik weer eens wat te vertellen heb thuis, om mezelf weer te ontwikkelen… ja daar kijk ik echt naar uit! En tegelijk ik vind het spannend: kan ik nog wel lesgeven, ben ik het niet verleerd? Hoe ga ik dat combineren met thuis? Natuurlijk weet ik het antwoord daarop wel, want ik heb hier ook een tijdje les gegeven en dat verleer ik echt niet. En de combi werk-gezin is toch altijd zoeken naar balans, de ene keer gaat het allemaal heel soepeltjes, de andere keer is het hard werken en gaat het wat moeizamer. Dat zal straks niet anders zijn. Ik kijk er ontzettend naar uit en ik zie er een beetje tegenop, beetje dubbel gevoel. Dat zal ook bij het hele proces horen.
Vandaag over precies vier maanden staan we weer met onze benen op Nederlandse grond. Vandaag over precies vier maanden worden we weer inwoners van Nederland, van Balk. Vandaag over precies vier maanden zit ons hele Curaçao avontuur er weer op…
Maar voor nu, hoe cliché ook, gaan we nog extra genieten van de vier maanden die nog voor ons liggen!
Bon wìkent, ayo!
Soms vliegt het me allemaal aan. Ik ben een beetje onrustig. Omdat er van alles staat te gebeuren. Zo voelt het. We leven nog hier op Curaçao, maar we staan ook al met één been in Nederland. We willen nog extra genieten van alle mooie dingen die dit eiland ons te bieden heeft, maar we willen ons ook alvast voorbereiden op Nederland en ons huis in Balk gezellig maken. Het voelt soms wat dubbel allemaal. Alsof het nu nog allemaal even MOET hier. En dat is natuurlijk niet zo.
Een mens zit nu eenmaal zo in elkaar dat we pas beseffen wat we hadden, als we het niet meer hebben, als het weg of voorbij is. Dus ik denk… dat ik over een half jaar pas kan zeggen hoe geweldig mooi deze jaren op Curaçao waren. Dit geldt vast en zeker ook voor Henk. Onze kinderen beseffen dit pas over een jaar of vijftien denk ik, want zij staan te popelen om terug te gaan naar vriendjes, vriendinnetjes en familie (eh…ik stiekem ook!!)
Ik heb een beetje een haat liefde verhouding met Curaçao ontwikkeld. Het is zo heerlijk om hier (tijdelijk) te wonen, er is weinig stress, het is altijd lekker weer, mensen zijn relaxt, er zijn niet honderdmiljoen regels voor elk dingetje, de azuurblauwe zee verveelt nooit, net zo min als dineren aan het strand, cocktail in de hand met op de achtergrond een ondergaande zon. Dat relaxte is ook wat me soms tegenstaat hier, er gebeurt ook nooit wat. Er komt weinig verbetering aan de slechte situatie op het eiland. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. En… wie dan leeft, wie dan zorgt. Dat irriteert me soms mateloos. Ik denk namelijk dat er van dit eiland veel meer is te maken en dat het er echt wel schoner en beter uit kan zien, alleen dan moeten mensen dat ook WILLEN en er zelf iets aan DOEN, dat zie je helaas weinig… dat vind ik zo jammer*. Dan mis ik wel eens een paar van die honderdmiljoen regeltjes. Het rare is, ik heb me er ook niet heel druk om gemaakt, over de toekomst van Curaçao. Dit omdat ik er ‘toch’ tijdelijk woon en dat is misschien ook niet de goede instelling.
*Er komt wel steeds meer beweging in, dat mensen begrijpen dat ze zelf een aandeel in de toekomst hebben.
De onrust bij mij komt ook voort uit het feit dat voor mij straks de grootste verandering zal zijn. Henk zijn werk gaat in Nederland gewoon door, met soms zelfs dezelfde collega’s als hier. Benthe en Carst gaan in Balk weer naar De Bolster, naar hun eigen klas terug. En ik… ik blijf de(els) manager van het gezin, maar ik mag weer werken. En dat is al een poosje geleden. Ik moet mijn eigen balans daar weer in vinden.
De emigratie naar Curaçao is het beste wat ik heb kunnen doen voor mezelf. Volgens mij is mijn burn-out hier pas echt opgelost. En heb ik de rust in mezelf terug gevonden. Curaçao heeft me sterker gemaakt. Zelfbewuster. Zelfverzekerder. Autonomer.
Ik heb ontzettend veel zin om straks weer aan het werk te gaan, om mijn eigen sociale kring weer op te bouwen, dat ik weer eens wat te vertellen heb thuis, om mezelf weer te ontwikkelen… ja daar kijk ik echt naar uit! En tegelijk ik vind het spannend: kan ik nog wel lesgeven, ben ik het niet verleerd? Hoe ga ik dat combineren met thuis? Natuurlijk weet ik het antwoord daarop wel, want ik heb hier ook een tijdje les gegeven en dat verleer ik echt niet. En de combi werk-gezin is toch altijd zoeken naar balans, de ene keer gaat het allemaal heel soepeltjes, de andere keer is het hard werken en gaat het wat moeizamer. Dat zal straks niet anders zijn. Ik kijk er ontzettend naar uit en ik zie er een beetje tegenop, beetje dubbel gevoel. Dat zal ook bij het hele proces horen.
Vandaag over precies vier maanden staan we weer met onze benen op Nederlandse grond. Vandaag over precies vier maanden worden we weer inwoners van Nederland, van Balk. Vandaag over precies vier maanden zit ons hele Curaçao avontuur er weer op…
Maar voor nu, hoe cliché ook, gaan we nog extra genieten van de vier maanden die nog voor ons liggen!
Bon wìkent, ayo!
-
13 Maart 2021 - 17:03
Diana:
Wat leuk weer een verhaal uit Curacao. Geniet nog lekker daar met zijn allen en voor je het weet zit je weer op nederlandse bodem. Groetjes uit Harich! -
13 Maart 2021 - 21:23
Stien :
Wat weer een verhaal..ga lekker genieten van de maanden daar nog ...voor je het weet ben je weer op balkster grond.. -
14 Maart 2021 - 08:19
Ellen :
Wat een mooi verhaal weer! Ja, het schiet op...zo het verhaal ging in het begin, zo'n verhaal is het nude andere kant op...grappig om te lezen. Dit avontuur neemt niemand jullie meer af! Geniet ervan de laatste maanden. Sofie hoopt dat ze nog een jaar van jou mag leren zei ze -
14 Maart 2021 - 13:00
Tine:
Lesgeven verleer je nooit, hoor! :-) Veel plezier de laatste maanden. -
15 Maart 2021 - 11:02
Feikje :
Tryntsje, wat w eer een pracht verslag, toen wij gisteren naar jeltsje en steffen reden, zei ik nog tegen heit: yes vandaag nog 4 maanden en dan zijn ze er weer. Geniet nog maar lekker van die 4 maanden daar, en dan op naar Balk. Tot snel. Dikke tut van ons.
Ik ben aan het voorbereiden van Buitengym brrrrr het is weer koud vandaag. Gr mem -
15 Maart 2021 - 12:51
Marike F:
Wat een mooi verhaal, knap neergezet! :)
Nog maar even (proberen te) genieten van het moois daar! -
27 Maart 2021 - 16:30
Annikki:
Wat giet de tiid dan wer snel. Moai om sa mei te lêzen. In soad sukses noch de kommende tiid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
