Ben ik weer!

En daar zit ik dan... ineens schrijven vanuit een resort. Ineens al verhuisd, ingepakt, container weer weg, leven als toerist... het voelt gek.

Mijn vorige blog ging er over dat we nog 4 maanden hier op het eiland zouden zijn. En ineens zijn dat er nog maar een kleine 6 weken. Wow... de tijd vliegt! Het gaat ineens super snel!

Gisteren zijn we weer ingepakt, zoals dat heet. Afgelopen weken ben ik druk geweest met spullen verkopen (we nemen geen meubels mee terug) en dingen regelen voor de verhuizing. En ineens stond gisteren de verhuiswagen voor de deur... en kwamen de mannen van Meyer Moving ons weer 'inpakken'. We hadden alles al opgeruimd en klaargezet, dus het ging snel. Heel snel. Binnen 3 uren was onze woning leeg, kaal, opgeruimd, schoon en gewoon leger dan leeg, stiller dan stil en killer dan kil... wat een gek gevoel. Henk denkt daar trouwens anders over, by the way. Die vindt het prima. Die is altijd stabiel, nuchter en koel. Ik ben van de emoties, beleving en stilstaan bij...

Al had ik had er gister niet heel veel moeite mee dat al onze dierbare spulletjes werden ingeladen in de vrachtwagen. Afgelopen weken kwamen door dit hele proces wat gaande is één keer de tranen. Dat was toen ik onze tafel had verkocht. Die werd opgehaald en ineens hoor ik Henk zeggen: 'Waarom huil jij?' Tja... die tafel... onze eettafel, 16 jaar oud... die tafel... die heeft zoveel gehoord, zoveel meegemaakt en beleefd... als die tafel toch eens oren zou hebben... het deed me gewoon wat: onze tafel ineens weg... Voor je nu denkt: oh jee, Tryn diep in de put door het gebrek van haar tafel... Het is nu oké hoor, ik heb er geen trauma aan overgehouden, maar het was wel even een dingetje, die tafel.

Maar dus... onze spullen weg. Ingepakt in een grote container die volgende week weer begint met zijn oversteek over de grote oceaan. Terug naar Nederland, terug naar Balk. En dan... is het ineens over, zit ons avontuur er op. Worden we weer inwoners van Balk. Is het alsof we nooit zijn weg geweest. Want zo gaat dat. De eerste reactie van mensen is: 'Hé hoi! Ben jij weer terug? Oh wat fijn, lekker weer in Balk!' En dan reageer ik met: 'Ja joh, het zit er weer op, we zijn er weer, maar ik had het niet willen missen'. Waarop de ander dan zegt: 'Fijn dat je er bent, heb je al gehoord wat die en die heeft beleefd en wat de buurvrouw van onze buurman is overkomen en....' Nou zo... zo gaat dat straks weer. Terwijl ik dit schrijf moet ik lachen, ik weet hoe het werkt en ik kijk er stiekem naar uit en tegelijk hik ik er wat tegenaan... het leven in Balk verandert niet, maar ik ben wel veranderd. Ik heb de wereld in mijn hoofd en heb een ervaring erbij die me zoveel heeft geleerd en sterker heeft gemaakt. En tegelijk ook ontzettend dankbaar heeft gemaakt dat ik in Nederland mag wonen, want wat hebben we het goed daar.
Henk denkt hier trouwens een stuk nuchterder over, haha, die zegt gewoon: 'Balk is Balk, heerlijk terug naar ons eigen stekkie, terug naar Fryslân'. Lekker op het fietske door Balk! En gelijk heeft ie!

We zitten nu op een resort in Jan Thiel, vlakbij het strand, bij de zee. Het Morena Resort. Heerlijk. Als ik wil kan ik zo nog even naar het strand lopen, naar de gezelligheid van Zanzibar (Jan Thiel Beach). Maar ik ben moe, fysiek en emotioneel. Ik geloof dat ik de afgelopen weken even moet laten bezinken: het heerlijk vinden om weer terug te mogen komen in Balk, en tegelijk ook afscheid nemen van dit eiland waar alles kan, en nooit geen stress is.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik te bedenken hoe we eigenlijk al met Nederland bezig zijn. De officiële instanties zijn weer geïnformeerd over onze remigratie, ons huis krijgt een metamorfose: eindelijk van een huis een thuis maken, er is een weekendje weg geboekt met 'De Sleutelclub' naar Guus Meeuwis (dus mem als je dit leest: van zaterdag 27 november t/m maandag 29 november zoek ik nog opppas), ik heb weer werk in het onderwijs én in een lingeriezaak, de kinderen zijn weer aangemeld bij hun 'oude' sportclubs en school... alles is eigenlijk alweer geregeld of zit in het proces.

Alles gaat gewoon weer door... en eigenlijk zijn we met ons hart ook nooit uit Fryslân, uit Balk, weg geweest. Mijn vriendinnen, onze vrienden, die bleven vriendinnen/vrienden. En we hebben hier vriendschappen gesloten met mensen die nu in ons hart zitten. Waar je ter wereld ook bent... die band blijft altijd bestaan.

Ik sluit hier mee deze blog af, ik schenk zo nog een wijntje in en ga de afgelopen weken nog even na in mijn hoofd. Weken waarin veel emoties de revue passeerden. Door zowel alles wat hier in ons leven voorbij kwam, als in het leven van dierbare vrienden in Nederland. Waarbij ik speciaal denk aan onze lieve Curacao-vrienden ♥, we denken aan jullie. Fysiek ver weg, maar in gedachten dichtbij.

Fijne dag allemaal, geniet van alle kleine dingen en momenten om je heen ...