honeymoonfase?!
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
03 Februari 2019 | Curaçao, Willemstad
Toen wij afgelopen oktober (2018) de knoop definitief doorgehakt hadden om voor (toen nog) 2,5 jaar naar Curaçao te vertrekken, had ik een paar weken daarna een partner bijeenkomst. Deze bijeenkomst was voor alle 'partners van' die over een aantal maanden naar het buitenland zouden vertrekken. Hierover heb ik in mijn eerste blog ook geschreven. We hebben toen de 'cycle of change' besproken. Welke fases je allemaal doorgaat als je eenmaal in het buitenland zit.
Op dit moment bevinden wij ons in de honeymoonfase, jaja... je leest het goed, niet getrouwd en toch in de wittebroodsweken. Best knap toch?! Deze fase houdt eigenlijk gewoon in dat je superhappy bent en het hele avontuur door één grote roze bril ziet, alles is leuk en je bevindt je in een vakantiesfeer.
Het klopt wel. Op dit moment is de grote storm in mijn hoofd gedaald, alle afscheids-gebeurtenissen hebben een plekje gekregen en het nieuwste (spannendste) is er af. En inderdaad, het voelt nu een beetje als vakantie. Dat we elkaar aankijken en zeggen; 'Wauw, we dit it! Te gek!' Er hoeft even niet zoveel. We hebben nog geen eigen huis, zitten nog in het hotel en daar hoef je ook even niets. We bekijken het eiland door een roze bril op dit moment. We maken praatjes met de locals, op ons best Papiaments (haha, echt lachen). We vinden het geduld dat iedereen hier heeft heerlijk en we haasten ons niet zoveel. Het weer is heerlijk, altijd warm met een heerlijke wind erbij. Nooit bedenken wat je aan moet trekken: jurkje, slippers en... gaan! En we worden allemaal ook al heerlijk bruin. Dat gaat heel snel hier!
Klinkt als een sprookje, vind je niet?
Ik zou hier kunnen stoppen en iedereen in Nederland jaloers kunnen maken met bovenstaand verhaal.
Vanavond toen ik de kinderen naar bed bracht, begon Benthe te huilen... ze wil naar huis, naar haar vriendinnen, naar haar eigen school met haar eigen juf, haar eigen omgeving. En tja... daar zit je dan met je 'honeymoonfase'. Ik voelde al aan haar dat ze het lastig had. De eerste week op school was leuk, maar na een paar dagen is het nieuwe eraf en gaat alles gewoon door. Alleen... dan zonder je vaste clubje vriendinnetjes en een juf die dingen net even anders doet dan je gewend bent. Ze heeft het daar een beetje moeilijk mee. En dan ik natuurlijk ook... je kind even niet happy zien doet zeer. Dat raakt je.
De kunst is dan om het niet zwaarder te maken dan het is, maar het ook niet af te doen als 'niks'. Toegeven aan haar dat wij (of vooral ik) het ook niet altijd makkelijk vinden, werkte. Erkenning en herkenning. Toen haar grote, kleine broer vroeg wat er aan de hand was met zijn zus, en ik antwoordde dat ze het een beetje moeilijk had en dat hij daar niet zo veel last van had als haar, zei hij doodleuk: 'Nou mem, dat kun je wel zeggen, maar ik vind het hier echt niet heeeeeeeel leuk hoor. De enige die het hier superleuk vindt, is heit'.
Dusssss… weg honeymoongevoel. Nu, na een paar tranen verder, zie ik het wel weer zonnig in. Alles heeft tijd nodig en waarschijnlijk willen we te snel gewend zijn hier. Wat ik ook al van anderen hoor: geef het de tijd. Wij begrijpen dat als volwassenen, maar ik vind het lastig hoe ik dat onze kinderen moet laten begrijpen: geef het de tijd... relatief moeilijk begrip. Maar ik denk maar zo, als wij ze maar laten voelen dat wij er altijd voor ze zijn en dat ze bij ons terecht kunnen, met alles.
Voor Carst is voetbal zeer belangrijk, dus we hebben hem aangemeld bij een lokale sportclub, CVV Willemstad (De Witte Parel, aldus mijn broertje). Het is geweldig om te zien hoe hij als enige melkfles door het veld rent. Wat een snelheid en techniek hebben zijn teamgenoten, vliegensvlug met de bal! Hier kan hij veel van leren, dat zie ik meteen. Carst vindt het geweldig, hij geniet! Nu moet/mag hij twee keer trainen per week en op zaterdags wedstrijden. Kijk... het verschilt dus niets met Nederland. Alles gaat hier ook gewoon door. En ook in deze kantine hebben ze limo, bier, wijn en patat. Ik heb alleen nog geen draaiend rad gezien, maar wie weet, kan ik dat introduceren.
Beide kids gaan ook op snorkelen, ze leren hoe ze moeten snorkelen, maar daarnaast leren ze ook van alles over de zee. Wat er in leeft en hoe je daar mee omgaat. Leerzaam!!
Vandaag zijn we naar een kapel geweest, richting Westpunt (einde eiland). Er was een dienst met aansluitend een marktje en live muziek. Tussen de locals. Pasteitjes geproefd en bijna gedanst op de heerlijke klanken van de Caribische muziek. Bijna, inderdaad. Ik heb net even dat ene wijntje nodig voor ik die soepele dansbewegingen kan maken.
Daarna zijn we doorgereden naar een klein strandje (Porto Marie) in de buurt. Het blijft idyllisch... dat helderblauwe water met parelwitte stranden. Ik blijf toch nog maar even hangen in de wittebroodsweken geloof ik.
Op dit moment bevinden wij ons in de honeymoonfase, jaja... je leest het goed, niet getrouwd en toch in de wittebroodsweken. Best knap toch?! Deze fase houdt eigenlijk gewoon in dat je superhappy bent en het hele avontuur door één grote roze bril ziet, alles is leuk en je bevindt je in een vakantiesfeer.
Het klopt wel. Op dit moment is de grote storm in mijn hoofd gedaald, alle afscheids-gebeurtenissen hebben een plekje gekregen en het nieuwste (spannendste) is er af. En inderdaad, het voelt nu een beetje als vakantie. Dat we elkaar aankijken en zeggen; 'Wauw, we dit it! Te gek!' Er hoeft even niet zoveel. We hebben nog geen eigen huis, zitten nog in het hotel en daar hoef je ook even niets. We bekijken het eiland door een roze bril op dit moment. We maken praatjes met de locals, op ons best Papiaments (haha, echt lachen). We vinden het geduld dat iedereen hier heeft heerlijk en we haasten ons niet zoveel. Het weer is heerlijk, altijd warm met een heerlijke wind erbij. Nooit bedenken wat je aan moet trekken: jurkje, slippers en... gaan! En we worden allemaal ook al heerlijk bruin. Dat gaat heel snel hier!
Klinkt als een sprookje, vind je niet?
Ik zou hier kunnen stoppen en iedereen in Nederland jaloers kunnen maken met bovenstaand verhaal.
Vanavond toen ik de kinderen naar bed bracht, begon Benthe te huilen... ze wil naar huis, naar haar vriendinnen, naar haar eigen school met haar eigen juf, haar eigen omgeving. En tja... daar zit je dan met je 'honeymoonfase'. Ik voelde al aan haar dat ze het lastig had. De eerste week op school was leuk, maar na een paar dagen is het nieuwe eraf en gaat alles gewoon door. Alleen... dan zonder je vaste clubje vriendinnetjes en een juf die dingen net even anders doet dan je gewend bent. Ze heeft het daar een beetje moeilijk mee. En dan ik natuurlijk ook... je kind even niet happy zien doet zeer. Dat raakt je.
De kunst is dan om het niet zwaarder te maken dan het is, maar het ook niet af te doen als 'niks'. Toegeven aan haar dat wij (of vooral ik) het ook niet altijd makkelijk vinden, werkte. Erkenning en herkenning. Toen haar grote, kleine broer vroeg wat er aan de hand was met zijn zus, en ik antwoordde dat ze het een beetje moeilijk had en dat hij daar niet zo veel last van had als haar, zei hij doodleuk: 'Nou mem, dat kun je wel zeggen, maar ik vind het hier echt niet heeeeeeeel leuk hoor. De enige die het hier superleuk vindt, is heit'.
Dusssss… weg honeymoongevoel. Nu, na een paar tranen verder, zie ik het wel weer zonnig in. Alles heeft tijd nodig en waarschijnlijk willen we te snel gewend zijn hier. Wat ik ook al van anderen hoor: geef het de tijd. Wij begrijpen dat als volwassenen, maar ik vind het lastig hoe ik dat onze kinderen moet laten begrijpen: geef het de tijd... relatief moeilijk begrip. Maar ik denk maar zo, als wij ze maar laten voelen dat wij er altijd voor ze zijn en dat ze bij ons terecht kunnen, met alles.
Voor Carst is voetbal zeer belangrijk, dus we hebben hem aangemeld bij een lokale sportclub, CVV Willemstad (De Witte Parel, aldus mijn broertje). Het is geweldig om te zien hoe hij als enige melkfles door het veld rent. Wat een snelheid en techniek hebben zijn teamgenoten, vliegensvlug met de bal! Hier kan hij veel van leren, dat zie ik meteen. Carst vindt het geweldig, hij geniet! Nu moet/mag hij twee keer trainen per week en op zaterdags wedstrijden. Kijk... het verschilt dus niets met Nederland. Alles gaat hier ook gewoon door. En ook in deze kantine hebben ze limo, bier, wijn en patat. Ik heb alleen nog geen draaiend rad gezien, maar wie weet, kan ik dat introduceren.
Beide kids gaan ook op snorkelen, ze leren hoe ze moeten snorkelen, maar daarnaast leren ze ook van alles over de zee. Wat er in leeft en hoe je daar mee omgaat. Leerzaam!!
Vandaag zijn we naar een kapel geweest, richting Westpunt (einde eiland). Er was een dienst met aansluitend een marktje en live muziek. Tussen de locals. Pasteitjes geproefd en bijna gedanst op de heerlijke klanken van de Caribische muziek. Bijna, inderdaad. Ik heb net even dat ene wijntje nodig voor ik die soepele dansbewegingen kan maken.
Daarna zijn we doorgereden naar een klein strandje (Porto Marie) in de buurt. Het blijft idyllisch... dat helderblauwe water met parelwitte stranden. Ik blijf toch nog maar even hangen in de wittebroodsweken geloof ik.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
