Een eigen huis...
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
16 Februari 2019 | Curaçao, Willemstad
...een plek onder de zon, en altijd iemand in de buurt die van je houden kon... En daar houdt de vergelijking van dit liedje voor mij op dit moment op. WE ZIJN VERHUISD!! Naar onze eigen woning. Heerlijk!!
Afgelopen maandag (12-02) moesten wij beide aanwezig zijn in onze woning voor de installatie van het alarmsysteem. Om 9 uur, werd er bij het maken van de afspraak vermeld. Rond 10.30 uur kwam de installateur... ja ja, geduld is een schone zaak. Deze meneer meldde ons meteen dat als wij nu niet chagrijnig waren van het wachten, we al gewend waren aan de Curaçaose mentaliteit. Als dat ons nu al niet meer irriteerde, dan redden we het wel de komende 3,5 jaar. Zo meldde hij... dussss…dat moet goed komen!
Later die dag werden we weer gebeld dat onze container, die al 10 dagen op het eiland stond, de dag erna werd afgeleverd en uitgeladen bij onze woning. Jippie! Eindelijk een eigen plekje! Vooraf was ik gewaarschuwd door andere expatpartners dat het één grote chaos zou worden. Ik dacht alleen maar... dat moeten Henk en ik aankunnen! Onze 6e verhuizing in 3 jaar... 'Henk&Tryn BV' staat weer voor u klaar! En inderdaad, het viel me alles mee. Zodra de dozen, 134 stuks in alle soorten en maten, in ons huis stonden, begonnen wij geroutineerd aan ons werk. Ieder zijn taakverdeling en zo nu en dan een kreet of vraag over en weer. Tja, verhuizen... dat kunnen we inmiddels wel! Het is alleen wel een beetje anders in dit klimaat, WARM!!! ZWETEN!!! Ach, alleen maar goed voor de calorieverbranding, zullen we maar denken.
En nu... na 4 dagen hard doorwerken om alles een plekje te geven en in elkaar te zetten, is het bijna klaar. Omdat ik bijna een dagtaak heb om alle appjes te beantwoorden en foto's te versturen, bij dit verslag een aantal foto's van ons plekje! En sommigen van jullie zullen dit live gaan ontmoeten! Nu al zin in!
We wonen op een park, je zou het kunnen vergelijken met een vakantiepark in Nederland. Hier kunnen de kinderen spelen op straat, fietsen, skeeleren, racen met de skelter... Woon je niet op een park, maar 'gewoon in een straat', dan kunnen de kinderen niet op straat spelen. Dat is te gevaarlijk qua verkeer. Daarom wilden wij graag op een beheerd park wonen. Onze kinderen zijn het in Nederland ook gewend om lekker buiten op straat te spelen, dat wilden we hier ook. Er zijn veel andere kinderen op het park.
Het voelt goed om je eigen plekje te hebben, je eigen meubels, je eigen bed en voor de kinderen: hun eigen speelgoed, foto's en knuffels. Erg fijn! Hoe gehecht kun je zijn aan 'jouw thuis'. Ik besef wel dat het thuisgevoel niet alleen zit in het plekje waar je woont, maar ook in je eigen dingen om je heen, foto's, kaartjes, herinneringen bij bepaalde meubelstukken. Ja, dit voelt goed! Nu alleen nog een zwembad... daar moeten we nog even op wachten, dat wordt ergens de komende maanden aangelegd in onze achtertuin. Voor de mensen die nu denken: wat een luxe! Zeker... maar het is hier niet ongewoon om een zwembad in je achtertuin te hebben.
We hebben ook een huisdier, genaamd Plukkie. Het is een soort mini hagedisje, ook wel plakkies genoemd hier op het eiland. Deze beestjes vind je hier overal. Carst zag een plakkie bij ons in de woonkamer en doopte hem om tot huisdier Plukkie. Elke ochtend gaat ie enthousiast op zoek: 'Plukkie, waar ben je?' De eerste dag liet Plukkie zich weer zien, op de deur. Carst vond het interessant om te weten wat zo'n plakkie zou doen als je de deur keihard heen en weer zou bewegen. Plukkie sprong eraf en verschool zich onder de bank. Ehm… ik denk niet dat Plukkie zich nog laat zien...
Autorijden begin ik zelfs leuk te vinden hier! Ik begrijp de verkeersregels, die er eigenlijk gewoon niet zijn. Waar ik me eerst aan ergerde, maar nu begin te waarderen. Waar we in Nederland soms overdreven veel regels hebben, ontbreekt het hier aan regels. Toch is het verkeer gemoedelijk, mensen zijn aardig voor elkaar en ook al lijkt het verkeer een krioelend mierennest, iedereen weet precies wat ie doet. Richting aangeven kennen ze hier niet, of... daar hebben ze gewoon geen zin in. Dat laat ik even in het midden. Men steekt hier gewoon zijn hand uit het raam en geeft daarmee aan welke kant hij uit wil. En claxoneren staat hier voor 'bedankt dat je me voorlaat'. Bij elke claxon denk ik: wat doe ik fout?! Om me dan gelijk daarna te beseffen... oh nee, dat is een bedankje! Mocht je hier een aanrijding krijgen, dan blijf je staan met je auto waar en hoe je staat. Je belt de lokale verkeerspolitie en zij bepalen wie schuldig is. Pas daarna mag je verder rijden, indien mogelijk. Wij makamba's (buitenlanders, zo worden wij hier gezien), zouden denken: rijd je auto even aan de kant, zodat het overige verkeer verder kan. Maar nee, zo werkt het hier niet. Zo kan het dus gebeuren dat een hele weg een half uur is afgesloten. Maar... niemand die zich druk maakt hoor. Het is zoals het is. Mensen hebben gewoon echt geen haast. Daar verbaas ik me elke keer weer over... en kan ik nog veel van leren.
Nu ik dit schrijf zit ik buiten, op de porche (veranda / overdekt terras). Lekker in de wind, met een wijntje, uitkijkend op onze heerlijke achtertuin (zonder zwembad, dat he). En ik voel me goed. Ik heb het naar mijn zin hier. Ik geniet van ons gezin, ook al hebben we echt wel onze dingetjes en geeft verhuizen een hoop onrust en irritaties.
Ik mis het gehaaste leven in Nederland niet, absoluut niet. Ook omdat ik weet dat dit voor een bepaalde periode is. Wat ik wel mis zijn mijn familie en vriendinnen, mijn sociale omgeving. De gewoonte dat er altijd iemand voor je is waar je even je verhaal bij kwijt kunt, even mee kunt lachen. Afgelopen weken hebben we verschillende nieuwsberichten uit Nederland ontvangen. Vrolijke berichten (mijn zusje is getrouwd!!! #zohappy), maar ook verdrietige berichten. En dan wil je soms wel even heel graag dichtbij zijn, om iemand even een knuffel te kunnen geven en er gewoon even te zijn voor diegene. Voor die mensen geldt: ook al zijn we uit het oog, jullie zijn niet uit ons hart.
Ik drink nog even een wijntje met mijn dushi, op onze porche. Genietend van het heerlijke weer hier.
Een eigen huis, een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon...
Afgelopen maandag (12-02) moesten wij beide aanwezig zijn in onze woning voor de installatie van het alarmsysteem. Om 9 uur, werd er bij het maken van de afspraak vermeld. Rond 10.30 uur kwam de installateur... ja ja, geduld is een schone zaak. Deze meneer meldde ons meteen dat als wij nu niet chagrijnig waren van het wachten, we al gewend waren aan de Curaçaose mentaliteit. Als dat ons nu al niet meer irriteerde, dan redden we het wel de komende 3,5 jaar. Zo meldde hij... dussss…dat moet goed komen!
Later die dag werden we weer gebeld dat onze container, die al 10 dagen op het eiland stond, de dag erna werd afgeleverd en uitgeladen bij onze woning. Jippie! Eindelijk een eigen plekje! Vooraf was ik gewaarschuwd door andere expatpartners dat het één grote chaos zou worden. Ik dacht alleen maar... dat moeten Henk en ik aankunnen! Onze 6e verhuizing in 3 jaar... 'Henk&Tryn BV' staat weer voor u klaar! En inderdaad, het viel me alles mee. Zodra de dozen, 134 stuks in alle soorten en maten, in ons huis stonden, begonnen wij geroutineerd aan ons werk. Ieder zijn taakverdeling en zo nu en dan een kreet of vraag over en weer. Tja, verhuizen... dat kunnen we inmiddels wel! Het is alleen wel een beetje anders in dit klimaat, WARM!!! ZWETEN!!! Ach, alleen maar goed voor de calorieverbranding, zullen we maar denken.
En nu... na 4 dagen hard doorwerken om alles een plekje te geven en in elkaar te zetten, is het bijna klaar. Omdat ik bijna een dagtaak heb om alle appjes te beantwoorden en foto's te versturen, bij dit verslag een aantal foto's van ons plekje! En sommigen van jullie zullen dit live gaan ontmoeten! Nu al zin in!
We wonen op een park, je zou het kunnen vergelijken met een vakantiepark in Nederland. Hier kunnen de kinderen spelen op straat, fietsen, skeeleren, racen met de skelter... Woon je niet op een park, maar 'gewoon in een straat', dan kunnen de kinderen niet op straat spelen. Dat is te gevaarlijk qua verkeer. Daarom wilden wij graag op een beheerd park wonen. Onze kinderen zijn het in Nederland ook gewend om lekker buiten op straat te spelen, dat wilden we hier ook. Er zijn veel andere kinderen op het park.
Het voelt goed om je eigen plekje te hebben, je eigen meubels, je eigen bed en voor de kinderen: hun eigen speelgoed, foto's en knuffels. Erg fijn! Hoe gehecht kun je zijn aan 'jouw thuis'. Ik besef wel dat het thuisgevoel niet alleen zit in het plekje waar je woont, maar ook in je eigen dingen om je heen, foto's, kaartjes, herinneringen bij bepaalde meubelstukken. Ja, dit voelt goed! Nu alleen nog een zwembad... daar moeten we nog even op wachten, dat wordt ergens de komende maanden aangelegd in onze achtertuin. Voor de mensen die nu denken: wat een luxe! Zeker... maar het is hier niet ongewoon om een zwembad in je achtertuin te hebben.
We hebben ook een huisdier, genaamd Plukkie. Het is een soort mini hagedisje, ook wel plakkies genoemd hier op het eiland. Deze beestjes vind je hier overal. Carst zag een plakkie bij ons in de woonkamer en doopte hem om tot huisdier Plukkie. Elke ochtend gaat ie enthousiast op zoek: 'Plukkie, waar ben je?' De eerste dag liet Plukkie zich weer zien, op de deur. Carst vond het interessant om te weten wat zo'n plakkie zou doen als je de deur keihard heen en weer zou bewegen. Plukkie sprong eraf en verschool zich onder de bank. Ehm… ik denk niet dat Plukkie zich nog laat zien...
Autorijden begin ik zelfs leuk te vinden hier! Ik begrijp de verkeersregels, die er eigenlijk gewoon niet zijn. Waar ik me eerst aan ergerde, maar nu begin te waarderen. Waar we in Nederland soms overdreven veel regels hebben, ontbreekt het hier aan regels. Toch is het verkeer gemoedelijk, mensen zijn aardig voor elkaar en ook al lijkt het verkeer een krioelend mierennest, iedereen weet precies wat ie doet. Richting aangeven kennen ze hier niet, of... daar hebben ze gewoon geen zin in. Dat laat ik even in het midden. Men steekt hier gewoon zijn hand uit het raam en geeft daarmee aan welke kant hij uit wil. En claxoneren staat hier voor 'bedankt dat je me voorlaat'. Bij elke claxon denk ik: wat doe ik fout?! Om me dan gelijk daarna te beseffen... oh nee, dat is een bedankje! Mocht je hier een aanrijding krijgen, dan blijf je staan met je auto waar en hoe je staat. Je belt de lokale verkeerspolitie en zij bepalen wie schuldig is. Pas daarna mag je verder rijden, indien mogelijk. Wij makamba's (buitenlanders, zo worden wij hier gezien), zouden denken: rijd je auto even aan de kant, zodat het overige verkeer verder kan. Maar nee, zo werkt het hier niet. Zo kan het dus gebeuren dat een hele weg een half uur is afgesloten. Maar... niemand die zich druk maakt hoor. Het is zoals het is. Mensen hebben gewoon echt geen haast. Daar verbaas ik me elke keer weer over... en kan ik nog veel van leren.
Nu ik dit schrijf zit ik buiten, op de porche (veranda / overdekt terras). Lekker in de wind, met een wijntje, uitkijkend op onze heerlijke achtertuin (zonder zwembad, dat he). En ik voel me goed. Ik heb het naar mijn zin hier. Ik geniet van ons gezin, ook al hebben we echt wel onze dingetjes en geeft verhuizen een hoop onrust en irritaties.
Ik mis het gehaaste leven in Nederland niet, absoluut niet. Ook omdat ik weet dat dit voor een bepaalde periode is. Wat ik wel mis zijn mijn familie en vriendinnen, mijn sociale omgeving. De gewoonte dat er altijd iemand voor je is waar je even je verhaal bij kwijt kunt, even mee kunt lachen. Afgelopen weken hebben we verschillende nieuwsberichten uit Nederland ontvangen. Vrolijke berichten (mijn zusje is getrouwd!!! #zohappy), maar ook verdrietige berichten. En dan wil je soms wel even heel graag dichtbij zijn, om iemand even een knuffel te kunnen geven en er gewoon even te zijn voor diegene. Voor die mensen geldt: ook al zijn we uit het oog, jullie zijn niet uit ons hart.
Ik drink nog even een wijntje met mijn dushi, op onze porche. Genietend van het heerlijke weer hier.
Een eigen huis, een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
