back to life, back to reality
Door: Tryntsje Draaijer
Blijf op de hoogte en volg Tryntsje
10 April 2019 | Curaçao, Willemstad
Bijna een kwart jaar weg uit Nederland! Time flies when you're having fun! Fun maken we zeker, we genieten van het weer, de relaxte sfeer op het eiland en van het feit dat we als gezin samen dit avontuur mogen beleven. Dat is elke dag weer een cadeautje.
Al weet ik soms even niet hoe ik me voel: vind ik het nou heerlijk om 3 jaar niets te moeten of vind ik dat nou helemaal niet leuk? Want daar zit ik dan... HBO opgeleid, altijd gewerkt, op zoek naar uitdagingen in mijn werk. En mijn dagtaak is nu: wasjes draaien, huishouden, taxi spelen, logistiek planner... soms voelt dat heerlijk, soms ook heel benauwend. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk om geen stress in het gezin te voelen, dat zeker. Maar het gaat meer om mijn persoonlijke uitdaging. Om me heen hoor ik dat ik wat te snel wil, dat ik hier nog maar net ben en het de tijd moet geven. Komt tijd, komt raad.
In Nederland zaten we in een bepaald patroon. Hoe we zijn opgegroeid. Met je sociale omgeving, je vrienden, werk, familie, sport, woonsituatie... alles was duidelijk en ging zoals het ging. Henk en ik hadden beide ons werk, hobby's en sociale afspraken. En als we even genoeg van elkaar hadden (jaja, ook dat hoort bij een relatie), dan waren er zat mensen om ons heen waar we even ons ei bij kwijt konden.
Hier op Curaçao komt alles onder een vergrootglas te liggen, zo lijkt het wel. Ineens wordt duidelijk dat sommige patronen in ons gezin, of in onze relatie, niet altijd matchen met hoe we de werkelijkheid zien. En dan moet je het toch echt als gezin of als stel oplossen. Je moet het samen rooien. Bij de voorlichting van defensie, afgelopen najaar, hadden ze hierover ook verteld. Dat je op elkaar aangewezen bent en dat dit niet altijd even gemakkelijk zou zijn. Ik begreep toen niet helemaal wat ze bedoelden, maar inmiddels snap ik het helemaal!
We dachten beide ook dat we totaal geen stress meer zouden ervaren, one happy island! Helaas... ook die vlieger gaat niet op. Waar ik eerder in één van de blogs al vertelde over onze zoveelste verhuizing, komt er (helaas) nog weer één bij. Per juni verhuizen we naar een ander park, naar een andere woning. Hier zaten we beide echt niet op te wachten, maar de woonsituatie zoals ie nu is, dat kan echt niet. De woning is prima, maar buiten word je gezandstraald, door de harde wind en opwaaiend zand. Ze hebben namelijk besloten om achter onze achtertuin een resort te gaan bouwen (niemand van het park was hiervan op de hoogte). Daardoor is het achter ons nu één grote, kale zandvlakte. Alsof je zo de big five tegen kunt komen. Echt prettig wonen is dat niet. Wind heb je nodig, zeker hier, maar elke dag zand, zand en nog eens zand. Overal! Fijnstof lijkt me niet echt gezond en bovendien het geeft stress, onrust en geen fijn gevoel. Dus... alles in werking gezet en we mogen gelukkig verhuizen. Naar een plekje waar het wel fijn voelt, waar we nog 3 heerlijke jaren zullen krijgen met elkaar! Met vast nog veel praatsessies en aanpassingen. Maar ook lol, gezelligheid, dankbaarheid en fun! Dat laatste komt zeker goed, want de eerste bezoekjes staan al gepland!
Curaçao, one happy island!
Al weet ik soms even niet hoe ik me voel: vind ik het nou heerlijk om 3 jaar niets te moeten of vind ik dat nou helemaal niet leuk? Want daar zit ik dan... HBO opgeleid, altijd gewerkt, op zoek naar uitdagingen in mijn werk. En mijn dagtaak is nu: wasjes draaien, huishouden, taxi spelen, logistiek planner... soms voelt dat heerlijk, soms ook heel benauwend. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk om geen stress in het gezin te voelen, dat zeker. Maar het gaat meer om mijn persoonlijke uitdaging. Om me heen hoor ik dat ik wat te snel wil, dat ik hier nog maar net ben en het de tijd moet geven. Komt tijd, komt raad.
In Nederland zaten we in een bepaald patroon. Hoe we zijn opgegroeid. Met je sociale omgeving, je vrienden, werk, familie, sport, woonsituatie... alles was duidelijk en ging zoals het ging. Henk en ik hadden beide ons werk, hobby's en sociale afspraken. En als we even genoeg van elkaar hadden (jaja, ook dat hoort bij een relatie), dan waren er zat mensen om ons heen waar we even ons ei bij kwijt konden.
Hier op Curaçao komt alles onder een vergrootglas te liggen, zo lijkt het wel. Ineens wordt duidelijk dat sommige patronen in ons gezin, of in onze relatie, niet altijd matchen met hoe we de werkelijkheid zien. En dan moet je het toch echt als gezin of als stel oplossen. Je moet het samen rooien. Bij de voorlichting van defensie, afgelopen najaar, hadden ze hierover ook verteld. Dat je op elkaar aangewezen bent en dat dit niet altijd even gemakkelijk zou zijn. Ik begreep toen niet helemaal wat ze bedoelden, maar inmiddels snap ik het helemaal!
We dachten beide ook dat we totaal geen stress meer zouden ervaren, one happy island! Helaas... ook die vlieger gaat niet op. Waar ik eerder in één van de blogs al vertelde over onze zoveelste verhuizing, komt er (helaas) nog weer één bij. Per juni verhuizen we naar een ander park, naar een andere woning. Hier zaten we beide echt niet op te wachten, maar de woonsituatie zoals ie nu is, dat kan echt niet. De woning is prima, maar buiten word je gezandstraald, door de harde wind en opwaaiend zand. Ze hebben namelijk besloten om achter onze achtertuin een resort te gaan bouwen (niemand van het park was hiervan op de hoogte). Daardoor is het achter ons nu één grote, kale zandvlakte. Alsof je zo de big five tegen kunt komen. Echt prettig wonen is dat niet. Wind heb je nodig, zeker hier, maar elke dag zand, zand en nog eens zand. Overal! Fijnstof lijkt me niet echt gezond en bovendien het geeft stress, onrust en geen fijn gevoel. Dus... alles in werking gezet en we mogen gelukkig verhuizen. Naar een plekje waar het wel fijn voelt, waar we nog 3 heerlijke jaren zullen krijgen met elkaar! Met vast nog veel praatsessies en aanpassingen. Maar ook lol, gezelligheid, dankbaarheid en fun! Dat laatste komt zeker goed, want de eerste bezoekjes staan al gepland!
Curaçao, one happy island!
-
10 April 2019 - 15:41
Lies Timmering:
Zoooo herkenbaar! Ben nu net een blog aan het schrijven over de wens om te werken, de onmogelijkheden, de frustratie... Succes met de verhuizing (alweer)! :( -
10 April 2019 - 17:22
Ellen:
Hoi Tryntsje en familie,
Een mooi verhaal om te lezen, wederom. Niet zozeer de struggels die jullie ervaren, maar de manier van vertellen. -
10 April 2019 - 17:20
Diana:
wauw wat weer een mooi verhaal met super leuke foto's van jullie allemaal!!!! leuk om dit allemaal te lezen. -
10 April 2019 - 18:01
Annemarie:
Ja op elkaar aangewezen zijn kan zelfs hier in Nederland gebeuren.
En dat je je maatschappelijk actief wil zijn is helemaal logisch. Vaak merk je dat pas als het voelt alsof je even niks bij te dragen hebt. Valt vaak mee. Maar zo zijn onze gedachten als mens vaak.
Wat leuk die foto's allemaal en zeker om Benthe met haar BFF te zien. Wat fijn voor haar!
Groetjes van Irene en Annemarie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
