Ik neem je mee, ik neem je mee op reis...

Ik neem je mee, naar Londen of Parijs... Eh nee, eigenlijk zou ik je mee willen nemen naar het Caribische eiland Curaçao!
Regelmatig zeg ik tegen Henk: 'Wat zou ik toch graag alle vrienden en familie hier een paar weken uitnodigen, zodat we ze het échte Curaçao kunnen laten zien!' In vakantiefolders en op websites van vakantie aanbieders zie je natuurlijk alleen maar de witte stranden, wuivende palmbomen, prachtige hotels, de altijd schijnende zon en de lekkerste cocktails voorbij komen. Ook ik heb daar al verschillende foto's van geplaatst. En inderdaad, dat heeft dit eiland ons ook allemaal te bieden: zon, zee en strand! Maar... dat is natuurlijk maar een deel van Curaçao, het heeft ook een heel andere kant.

Armoede, vervuiling, criminaliteit, geweld...
Afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het verzamelen van allemaal foto's en videootjes, om jullie de andere kant van dit 'one happy Island' te laten zien.

Als je langs de kustlijn van Curaçao wandelt, heb je aan dertig rollen vuilniszakken niet genoeg om alle troep op te ruimen. Er ligt zóveel afval, niet normaal. De grote plastic soep, waar men het nu veel over heeft, zie je hier inderdaad met eigen ogen. Mensen van hier zeggen dat buurlanden dit doen. Dat zij al hun afval in de oceaan dumpen en dat het terecht komt op de stranden van Curaçao. Of ik dat helemaal moet geloven... ik weet het niet. Niet alleen bij de stranden vind je veel troep. Ook in het binnenland. Overal langs de weg zie je afval liggen. De mensen hier zijn totaal niet met afval en afvalscheiding bezig. Alles wordt verpakt in plastic bakjes en zo weg gegooid op straat. Overal op straat zie je ook zwerfhonden (heel groot probleem hier). Al die honden is geen pretje, maar ik bedacht me ook... als ze er niet zouden zijn... wat voor stank en troep krijg je dan met al dat afval?!
Afvalscheiding kennen ze hier al helemaal niet. Alles, echt alles komt bij elkaar op één grote hoop. Ik kan er niet aan wennen... bananenschillen, bierflesjes, batterijen, verpakkingen, blikjes... alles gaat bij elkaar op één grote hoop.

Je kunt natuurlijk niet alle mensen over één kam scheren, maar over het algemeen zijn ze hier niet bezig met 'de toekomst' en 'hoe komt het later met onze kinderen'. Nee, de Curaçaoënaars leven NU, op dit moment. Ze maken zich niet druk om later, om de toekomst. Op zich wel een hele fijne gedachte, want deze manier van leven heeft ook zeker zijn voordelen. Ze genieten van het moment, leven in het nu en kennen weinig tot geen stress. Daar zouden wij, de meeste Nederlanders, nog wat van kunnen leren. Mensen hier sparen ook geen geld voor de toekomst, wat ze verdienen, geven ze uit. En het liefst aan eten, drinken en familie. En aan de loterij! Want ze geloven er heilig in dat ze ooit die grote geldprijs gaan winnen!

Als je langs de straten rijdt (fietsen en lopen gebeurt hier nauwelijks tot niet), zie je verschillende soorten woningen/huisjes. De meeste woningen die je tegenkomt zien er armoedig tot redelijk uit. Of half afgebouwd, het geld is dan op... en dan kan het zo zijn dat de woning een jaar of een paar jaar er zo bij blijft staan. Toch kom je ook woningen tegen die er tip top uitzien, maar dit is dan wel in de rijkere buurten. Meestal richting de toeristische gebieden. Als ik hier dan rond rijd, voel ik me wel een rijke makamba (buitenlander). Want rijk... dat zijn wij echt wel, als je soms ziet hoe mensen hier wonen, leven en opgroeien.

Het verkeer, waar ik al vaker over heb verteld, is druk! Vol! Veel getoeter! En altijd staan de wegen vol. Soms denk ik wel eens... waar komen al die auto's toch vandaan!? Het is op de meest belangrijke wegen altijd stapvoets rijden. En invoegen kan op elk moment van de weg. Dus... het is goed opletten geblazen! Verkeersregels zijn er wel, maar worden niet altijd toegepast. Het is meer een kwestie van voorrang geven en iemand er tussen laten. En als je een bekende tegenkomt, dan stop je gewoon even met de auto midden op straat, dan maak je een praatje en rijd je weer verder. Dat er een hele rij auto's achter je staat te wachten, dat maakt hier niet uit. En het maakt ook echt niks uit, iedereen wacht geduldig! Best relaxed eigenlijk he. Sinds ik hier woon heb ik me eigenlijk nog nooit druk gemaakt over het verkeer, over de drukte. Het is gewoon zo. Een ritje dat volgens Maps.me (googlemaps van hier) 10 minuten duurt, daar moet je dus minstens een half uur voor uittrekken. Het zij zo. Te laat komen bestaat hier ook niet. Je komt gewoon later, TE laat ben je nooit. En dan dat getoeter... ik schrik er nog elke keer van. Hier claxonneren mensen om je te bedanken dat je ze voor laat gaan, of om te melden dat ze er tussen willen of omdat ze vinden dat je niet een handige move maakt met je auto. Dus... eigenlijk claxonneert er altijd wel iemand. Kan heel verwarrend zijn en ik word er soms een beetje onzeker van.






Geweld en overvallen komen hier ook veel voor. Ik als plattelandsmeisje ben dan natuurlijk ook niks gewend... al denk ik niet dat geweld, criminaliteit en overvallen ooit zullen wennen. Ons huis heeft een alarm systeem en dat is ook echt nodig. Vanuit defensie heeft iedereen dat. Dat is verplicht. Zolang wij hier wonen (dat is nu ongeveer vier maanden) hebben we al verschillende overvallen, soms gewapend, meegemaakt. Gelukkig niet bij ons zelf! Wel vlakbij. Achter ons park, waar we ineens niet langs konden rijden, omdat de weg was afgezet en je iemand zag liggen met een politieman er bovenop. Dat bleek een gewapende overvaller op de vlucht te zijn. En in een wijk vlak bij ons, was een gezin achtervolgd en bij hun huis overvallen en vastgebonden. En zo zijn er nog enkele gevallen, helaas ook eentje met dodelijke afloop. Als ik dat dan hoor, dan twijfel ik echt wel eens en denk ik: wat doe ik hier?! In Balk liet ik altijd de deur gewoon los (nu dus niet meer, want nu weet iedereen het, haha). Je moet hier gewoon goed opletten, logisch nadenken en vooral in het donker niet alleen de straat op gaan. Over het algemeen voel ik me veilig en heb ik geen 'last' van een onveilig gevoel.

Mensen zijn hier hartelijk naar elkaar toe, hebben alle tijd van de wereld en vinden familie erg belangrijk. Dat relaxte gevoel, dat voel je overal op het eiland. Dat vind ik echt een heerlijk gevoel. Dat niet alles zo snel moet en je tijd voor mensen hebt.
Hmmm, nu ik dit zo schrijf... het heeft soms ook zijn nadelen, toch wel. Want 'even opschieten' kennen ze ook niet en tja, soms wil je gewoon even snel. Helaas, die vlieger gaat hier niet op!
Wij moesten ons inschrijven in dit land en wel binnen vijf dagen, zo werd ons verteld toen we uit Nederland vertrokken. Nou, we zijn nu een aantal maanden verder en pas sinds vandaag zijn we officieel Curaçaoënaars. We hebben onze Sedula (ID kaart) eindelijk binnen! Hiervoor mochten we vijf keer naar dezelfde instantie terug, elke keer was er iets niet goed of moest er iets aangepast worden en dat duurt dan weer een paar weken. Ach, we kunnen ons er druk over maken, maar dat helpt toch niet.

Ik heb maar besloten om alle Nederlandse gewoonten die ik fijn vind mee te nemen naar Curaçao en alles wat hier fijn voelt, ook te omarmen. Dan heb ik het beste van beide werelden! En ik leer van beide erg veel!

Er valt nog zoveel te vertellen en te laten zien! Ik zou zeggen: kom een keertje langs, dan kun je met eigen ogen zien en voelen hoe dit eiland 'is'. Nu klink ik net als één van die vakantiefolders... haha!