Stilte NA de storm

En dan is het zomaar weer een paar weken geleden dat ik hier een verhaal heb neergeschreven. Het waren drukke weken, waarin we veel hebben beleefd!

Sinds twee weken wonen we in ons nieuwe huis, voor diegene die het gemist hebben: we zijn nogmaals verhuisd. En dit huis... dit huis voelt als een thuis! Het voelt goed, we voelen ons happy hier. Een ontzettend fijn gevoel! Zo blij mee! Voor ons voelt het alsof we nu pas kunnen settelen, een thuis kunnen creëren. En dat gevoel is heerlijk! We hadden de verhuizing goed gepland en voorbereid, moet ook wel, dit was #7 in drie jaar tijd. Maar we waren even vergeten dat we op Curaçao zitten en de planning heel leuk bedacht kan zijn, maar het toch altijd anders loopt! Het leuke daaraan was weer... we vonden het prima! We konden ons er aan overgeven. Al best goed geïntegreerd toch?!




Toen die storm was gaan liggen, kregen we drie dagen tijd om een beetje te wennen, toen ineens een volgende verrassing tevoorschijn kwam! Henk had 'vergadering' op de kazerne, maar kwam terug met twee vriendinnen van mij!! Die had hij opgehaald van Hato (vliegveld). Één van die vriendinnen zou al komen, maar een dag later, van de andere wist ik niets... wat een surprise!!! Maar ook schrikken. Ik geloof dat ik het eerste uur wat verbaasd voor me uit heb gestaard. Haha.
Wel geweldig! Twee werelden die samenkomen, ik kon ze onze wereld laten zien. Onze leefomgeving, het gezinsleven hier en de dagelijkse bezigheden.
Natuurlijk hebben we ze ook veel van het eiland laten zien, dat hoort zo! En... dat verwacht je ook als je hier bent.

Wat ik zelf niet had bedacht en verwacht, is dat visite in huis hebben zeer intensief is. Ons gezinsleven draait gewoon door: kinderen naar school, sport, vriendjes, ziekte. Man moest gewoon werken, dus vroeg op. Net als de kids en ik. Tegelijk wilde ik het huis op orde hebben voor de visite en de koelkast gevuld. Genoeg handdoeken in de kast houden. Overdag had ik een paar keer oppas geregeld zodat ik met mijn vriendinnen op pad kon, om ze het eiland te laten zien. Het weekend dat ze er waren, was ik jarig. Mijn man was sinds acht jaar thuis op mijn verjaardag, maar... nu was ik weg! Ik heb die week geleefd voor 200%. Mijn vriendinnen hebben een heerlijke week gehad, die echt voelde als vakantie! En zo hoort het. Voor mij voelde het wel anders. Niet slechter, maar anders Het fijne was, dit konden we ook met elkaar bespreken.

Ik heb afgelopen week wel het één en ander geleerd. Ik ben een perfectionist in hart en nieren, ik voelde me vaak tekort schieten naar mijn kinderen en man toe en tegelijk ook naar mijn vriendinnen toe. Helemaal toen de jongste niet naar school kon/mocht vanwege apenpokken (versie van krentenbaard) en twee dagen thuis moest blijven. Tja... dan kan ik ook nergens heen. Dat vond ik zo erg. Voor alle partijen. Vriendinnen van hier hadden me al het één en ander verteld hierover, maar ik geloofde ze niet. Inmiddels kan ik met ze meepraten en begrijp hoe het is om een week lang je huis en eigen leven af te staan. Hoe geweldig het ook is dat ze bij je zijn!! Want begrijp me niet verkeerd, het voelt heel goed om vriendinnen (of familie) om je heen te voelen!

Ook de vriendinnen hebben geleerd dat een weekje weg in je uppie, weg van je gezin, soms heel fijn kan zijn. Het vergt wat geregel, maar dan heb je ook wat!

Daarnaast viel het me op dat wij als gezin al behoorlijk geïntegreerd zijn hier op Curaçao. Het landschap valt voor mij niet meer op, het is voor mij 'normaal'. Maar ik zag mijn vriendinnen kijken, kijken en nog eens kijken en de hele omgeving in zich op nemen. Ik dacht: 'Oh ja, dat is natuurlijk allemaal nieuw voor ze'. Net als een bezoek aan de supermarkt, de hypermarket (een mega supermarkt). De ene vriendin wilde even 'snel' bij de kassa. Ik dacht al... doe maar rustig, dat hoef je echt niet te proberen. En inderdaad... toen ze snel snel met de tas vol boodschappen weg wilde lopen (inpakken deed ze zelf wel, dat ging sneller dan dat de boodschappenjongen zou helpen), riep ik haar terug. De kassabon moest nog worden gecontroleerd bij de uitgang, dus opnieuw in de rij... Ik maak me er niet meer druk om, maar ik kon me wel voorstellen dat het zeer traag overkomt als je voor even op het eiland bent.

Toen ik ze had weggebracht naar Hato en ze had uitgezwaaid, altijd weer even zo'n 'slik' moment, reed ik terug en ik dacht: Wauw! Geen volle agenda's, geen hele planning die op me wacht als ik thuis kom, maar gewoon het leven leven dat op me af komt. Wat heerlijk dat ik hier nog even mag blijven op dit eiland! En dat gevoel... was voor mij op dat moment een heerlijk gevoel! Even stilte NA de storm.