Papieren bruiloft

1 jaar… We zijn hier vandaag precies één jaar. Heel gek. Het is zó snel gegaan en tegelijk ook soms zó langzaam. Leuk om even terug te blikken op het afgelopen jaar.

Soms krijg je van facebook bericht over een update die dan een jaar geleden is geplaatst. Zo kreeg ik een paar weken terug een herinnering van ons afscheidsfeestje bij ons thuis. Een foto van een aanrecht vol kaartjes, lege flessen, cadeautjes… Wat was het een mooie avond! Gelachen, tranen gelaten en mooie gesprekken gevoerd. Genoten hebben we! Wanneer je ver weg van thuis bent (woont), wordt dat gevoel van ‘wat hebben we toen genoten!’ alleen maar versterkt. En nu zijn we zomaar ineens een jaar verder.

Ik zie ons nog in het vliegtuig stappen, theoretisch goed voorbereid. Alles tip top op orde, we wisten waar we aan begonnen. Maar oh… wat wisten we nog weinig! Door ervaring leert men, en dat ging bij ons absoluut op. De eerste maanden waren, achteraf bekeken, behoorlijk afzien en een kwestie van doorzetten en tegelijk ook genieten. Niet iedereen ervaart dit op dezelfde manier, dus ons verhaal hoeft zeker niet op te gaan voor andere gezinnen die hier (tijdelijk) zijn komen wonen.
Wij misten ons thuis, ons vaste plekje in Balk. Onze familie, vrienden, vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen. Ook hadden we de eerste maanden niet een fijne woonplek, dat heeft zeker zijn invloed gehad op ons thuisgevoel. Gelukkig hadden we kort daarna wel een fijne woning gevonden en kon het settelen eindelijk beginnen. En een mens is veerkrachtig! Gelukkig! We hebben van die periode geleerd, een thuisgevoel is zó belangrijk. En dat is zeker gelukt! Op Marbella Estate, waar we nu wonen, hebben de kinderen afgelopen jaar vriendjes gemaakt, buiten gespeeld, hutten gebouwd, veel gezwommen, geknutseld, op de tablet spelletjes gespeeld (tiktok, roblox) en geruzied. Ook dat hoort er gewoon bij! Als ik foto’s bekijk van een jaar terug zie ik hoe Benthe en Carst zijn veranderd: gegroeid, sterker geworden. Niet alleen lichamelijk, ook mentaal. Ze zijn hier happy! Ver weg van familie en vriendjes. Soms hebben ze het moeilijk en missen ze Nederland. Dat zijn ook voor ons, als ouders, lastige momenten. Wanneer doe je het goed? Doen we hier überhaupt goed aan? Tja, wij denken tot zover van wel. En als het echt niet goed met ze zou gaan, zitten we zo in het vliegtuig naar Nederland. Pas over zo’n vijftien jaar of later, kunnen we weten of het goed voor ze was of niet… Wat ik van andere volwassenen hoor, die tijdelijk in het buitenland hebben gewoond, is dat ze een geweldige ervaring rijker zijn en dat het hen verrijkt heeft. Een andere kijk op het leven. Dus… het komt vast goed!

Als gezin zijn we afgelopen jaar een eenheid geworden, dat waren we natuurlijk al, maar hier ben je echt op elkaar aangewezen. Je hebt niemand anders. Daar ben ik trots op! Dat we het met zijn vieren toch maar hebben gedaan! Soms voelde het benauwend, altijd zo dicht bij elkaar zijn, meestal was het ontzettend fijn en overviel me een gevoel van puur geluk. De mooiste weken als gezin waren de drie weken in juli, toen Naomi bij ons was. Dat was voor ons, en vooral voor Henk, het gevoel van compleet zijn, samen herinneringen maken. Die weken neemt niemand ons meer af! Ook de weken met pake&beppe, mijn ouders, waren zeer waardevol. En natuurlijk alle andere fantastische visite niet te vergeten.
Henk en ik hebben samen ook zeker veel geleerd. We zijn er sterker door geworden. Inmiddels is er een goede balans en zijn we in evenwicht. Dat is ook zeker wel anders geweest en zal ook vast wel weer eens anders zijn.

De Curaçaose cultuur heeft ons veel geleerd. Wat een verschil met Nederland. Soms een té groot verschil. Wij zijn als Nederlanders gewend om altijd haast te hebben en te leven met de klok. Dat kun je hier wel vergeten. Alles gaat op zijn eigen tijd. Poko, poko. Niks geen haast. Ik dacht dat het bij ons irritaties zou opleveren, maar we pasten ons zeer gemakkelijk aan. En natuurlijk hebben we ons ook wel eens geërgerd, maar meestal verwonderen we ons om hoe ze hier met alles omgaan.
Ook ben ik inmiddels begonnen met Spaanse les, wat ik erg leuk vind!

We hebben vrienden gemaakt en wie weet zitten er vrienden voor het leven tussen. Ik heb één goede vriendin hier gevonden waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Heel bijzonder en heel fijn! Onze mannen en kids kunnen het ook goed met elkaar vinden en dat heeft al heel wat heerlijke dagjes en avonden opgeleverd. Daarnaast hebben we ook hele fijne buren. Met hen is het net als op de Westerbuorren, je helpt elkaar met oppas en zo nu en dan eens een bakje koffie en/of borrel. Maar zoals het gaat met tijdelijk hier op Curaçao wonen, moet je ook steeds weer afscheid nemen van mensen/gezinnen die weer remigreren naar Nederland. Dat is minder leuk. Helaas gaat mijn goede vriendin, onze goede vrienden van hier, ook deze zomer terug. Leuk vind ik dat zeker niet, maar… het komt wel goed! Er komen ook steeds weer nieuwe mensen/gezinnen en we hebben al een hele leuke sociale kring opgebouwd.

Qua werk wist ik niet zo goed wat ik wilde en dat weet ik nog steeds niet, haha. Dus… daar is niks aan veranderd afgelopen jaar. Op dit moment werk is als invalkracht voor groep 5, twee dagen per week. Wanneer dat straks weer afgelopen is, zie ik wel wat werk mij brengt. Of een studie… ook dat lijkt me nog steeds interessant. Ik weet alleen niet WAT ik wil studeren of WAT voor werk ik straks wil gaan doen. Om daar rust in te vinden, is voor mij nog een dingetje.

Ik ben vooral heel dankbaar voor afgelopen jaar, met alle dieptepuntjes en hoogtepunten. Alles hoort erbij! Dankbaar dat we dit mogen ervaren, trots dat we dit avontuur zijn aangegaan en ontzettend nieuwsgierig wat Curaçao ons dit jaar weer gaat brengen. Één ding weet ik: Ajax komt naar Curaçao!

We gaan er hoe dan ook weer van genieten! In ons leven schijnt elke dag de zon, letterlijk en figuurlijk! Ayo!



Ps: ontzettend bedankt allemaal voor alle leuke kaartjes, pakketjes, brieven (niks zo leuk als échte post) en berichtjes op deze site. Zo ver weg, maar op die manier voelt het toch een stuk dichterbij!