Keda na kas

Acht weken zitten we nu al in de lockdown. Of keda na kas. Zoals we t zeggen in Papiamento. Al acht weken zitten we in en bij ons eigen huis. De eerste vijf weken was het echt alleen maar thuis. Henk mocht niet naar zijn werk. Benthe en Carst waren thuis van school, en ook ik was thuis. Met zijn vieren hebben we er maar het beste van gemaakt! Het ging eigenlijk behoorlijk soepel. Geen grote ruzies, soms wat ergernissen, maar ach… da’s logisch als je 24/7 op elkaars lip zit. De ene dag voel je je beter dan de andere dag.
Na die zeer strenge weken mochten we iets meer. ’s Ochtends van 6 tot 9 uur en ’s avonds van 18 tot 20 uur mochten we individueel buiten zijn, wat inhoudt: wandelen, hardlopen, fietsen… Dit deden we dan ook! Wat voelde dat goed om eindelijk weer buiten de poort van je huis te kunnen zijn! Even wat anders om je heen, even een doel op de dag hebben. Dit is nu al ongeveer drie weken zo en ook die lol is er een beetje vanaf. Klinkt niet echt dankbaar he… ik weet het. Maar omdat er al weeeeeken geen nieuw corona geval bij is gekomen, raakt het begrip voor al die strenge regels een beetje weg. Elke dag is er een persconferentie en elke dag belooft de regering versoepelingen, maar er komt steeds maar niks.

Ook hebben we ‘plachi di dia’, wat betekent dat de eerste letter van je nummerbord bepalend is voor welke dag van de week je je boodschappen mag doen. Voor ons is dat dinsdag en vrijdag. Dan mogen we naar de supermarkt, botica (apotheek) en/of tankstation. De rest van de winkels zijn gesloten.
De toestand op het eiland is schrijnend. Veel mensen, zo’n 1/3 deel (50.000 mensen) van de gehele bevolking zijn afhankelijk van voedselhulp. Moet je nagaan… als je dat zou vergelijken met Nederland. Dat een kleine 6 miljoen mensen afhankelijk zouden zijn van voedselpakketten… Er is geen werk, want er zijn geen toeristen. En geen werk betekent geen inkomen. Daarnaast zijn er nog veel illegalen, mensen die uit Venezuela zijn gevlucht. En die worden niet meegenomen met de telling. Mede daarom was de regering zo streng en angstig, omdat ze niet wisten of weten hoe die mensen er aan toe zijn qua gezondheid (denk aan: corona).
Het is stil op straat, erg stil… Ik vraag me af hoe dit allemaal verder moet, dit probleem is niet zomaar opgelost. En ik voel me zo ontzettend bevoorrecht. Natuurlijk baal ik, of balen wij, dat we niks mogen, niks kunnen en dat onze vakantie naar Nederland onzeker is… maar we hebben geen financiële problemen, hebben elke dag te eten, het thuisonderwijs is zeer goed geregeld, het ontbreekt ons aan niets… in materiële zin. Vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, dat ontbreekt er…
Maar… gelukkig kregen we vandaag goed nieuws. Er komen versoepelingen aan. Vanaf vrijdag mogen we van 6 uur tot 20 uur op straat zijn, naar het strand gaan en op de weg rijden. Plachi di dia gaat er af. De keda na kas wordt opgeheven. Heerlijk! Een stukje vrijheid terug. Ook gaan de scholen binnenkort weer open, maar daarover komt deze week meer informatie. Curaçao is Curaçao… poco poco, vooral niet te snel met informatie. We weten inmiddels niet beter. Ik denk dat we al behoorlijk ingeburgerd zijn. We passen ons aan, aan de omstandigheden.

Het eerste jaar dat we hier kwamen wonen was soms een beetje zwaar, toen vonden we het lastig om veel bij elkaar te zijn, maar inmiddels zijn we dat gewend en hebben we er een balans in gevonden. Waardoor dit, de lockdown, makkelijker te dragen is. Of was. Ik merk dat ik de tegenwoordige tijd en de verleden tijd door elkaar gebruik. Het zal vast niet allemaal kloppen, maar het ene is al geweest en het andere loopt nog. Het gaat een beetje in elkaar over.
Laten we hopen dat we binnenkort onze gehele vrijheid weer terug hebben en dat we kunnen gaan een staan waar en wanneer we willen.

Onze vakantie in Nederland staat nog, we hopen zó dat die door kan gaan. We zijn er wel even aan toe om vrienden en familie te zien en hopelijk ook te kunnen voelen met een dikke knuffel.
Daar wil ik deze blog ook mee afsluiten, want een dikke knuffel kunnen sommige van onze dierbaren aan de overkant van de grote oceaan wel gebruiken. We zouden anders nu in Nederland zijn, maar helaas… door de omstandigheden in de wereld, lukt dat niet. Wat ik erg moeilijk vind. Maar… lijfelijk zijn we ver weg, in onze gedachten zijn we dichtbij jullie.

‘Omke’ Klaas is er niet meer… onze gedachten gaan uit naar mijn tante en de kinderen. Met een speciale dikke, dikke knuffel voor jou Tryn (& Daan)… denk aan jullie!

‘Als je in de harten van zovelen een plaatsje hebt gekregen, dan is het leven rijk geweest’