3,2,1... go!

Hier zit ik dan vanavond, achter de laptop dit verhaaltje te typen. Ik ben al vijf keer overnieuw begonnen. Wilde een leuke beginzin bedenken, maar er komt niks leuks meer in me op. Ik ben een beetje op, heb niet zoveel energie meer. Eigenlijk had ik nu ook in mijn bed moeten liggen, slapen. (Nou ja, bed... we liggen al een paar weken op campingmatjes). Maar de drang om nog even wat te schrijven, was groter.

De afgelopen dagen gingen in een razend tempo voorbij. Ik heb nog nooit zoveel mensen gesproken, in zo'n korte tijd, over hetzelfde onderwerp. Soms wist ik even niet meer wat ik moest antwoorden op de vraag: ben je er nu nog? Of: ben je er klaar voor?! Tja... ben ik er klaar voor? Ik weet het eigenlijk niet. Tijd om hier over na te denken heb ik de afgelopen dagen niet gehad. Op dit moment gaat het een beetje op de automatische piloot. Is ook niet erg, hoort bij het proces.
Het besef dat het morgen dan echt zover is, is er nog nauwelijks. Vandaag vroeg mijn zusje: 'Weet je eigenlijk wel wat je morgen precies te wachten staat en hoe het gaat voelen?' Eh... nee. Eigenlijk niet. Haha. Maar dat ik er zin in heb, dat is zeker! Ik wil nu ook wel weg. Of...wij willen nu wel weg. We hebben alle feestjes gehad, alle leuke gesprekken gevoerd, met iedereen geknuffeld die ons lief is... het is tijd om te gaan!
Op het moment dat ik dit typ (in zo'n 10 minuten), heb ik alweer 58!!! appjes binnen gekregen. Haha, het houdt niet op, maar ik houd het niet meer bij...

En nu ik hier even rustig zit, nu dringt het langzaam tot me door dat over een paar uurtjes ons avontuur echt gaat beginnen! Alles is klaar: de koffers staan in een keurige rij te wachten, het huis is kaal en leeg, de kinderen liggen schoon in hun bed, de broodjes voor morgenvroeg zijn gesmeerd... dus, ik zal dan nu ook maar mijn matje opzoeken en nog een paar uurtjes slaap pakken, als dat lukt...

Curaçao… here we come!